Rozkaz został wydany 16 sierpnia 1920 r., w najbardziej newralgicznym momencie wojny, w czasie bitwy warszawskiej. W obozie znalazło się 17 tys. poborowych i ochotników oraz żołnierzy i oficerów już znajdujących się na froncie. Po kilku tygodniach, rozkazem z 9 września 1920 r., obóz zlikwidowano głównie pod presją negatywnych reakcji zagranicznych.
Polityka ograniczonego zaufania w stosunku do żydowskich żołnierzy, a jeszcze częściej oficerów, nadal jednak była w wojsku stosowana. Żydów usuwano z niektórych formacji wojskowych, takich jak marynarka, lotnictwo czy łączność. Pozbawiano ich stopni oficerskich, powołując się uchwałę Sejmu z 17 czerwca 1920 r., według której oficerami Wojska Polskiego mogą być jedynie osoby narodowości polskiej. Mimo iż ustawa o prawach i obowiązkach oficerów z 1922 r. zniosła to ograniczenie, gdyż było ono całkowicie sprzeczne z konstytucją, Żydom było niezwykle trudno robić oficerską karierę w Wojsku Polskim.
