Zgodnie z tymi propozycjami zapisy o pełnym równouprawnieniu obywatelskim znalazły się w konstytucji uchwalonej 17 marca 1921 r. w art. 96, 109 i 111. Kwestia wprowadzenia pełnego równouprawnienia Żydów w życie okazała się jednak bardziej skomplikowana. Pochodzące z okresu zaborów przepisy dyskryminujące Żydów, choć sprzeczne z konstytucją, nie utraciły automatycznie mocy prawnej. Konstytucja wymagała bowiem odrębnego ustawowego zniesienia niezgodnych z nią przepisów. Takie przepisy dyskryminujące Żydów obowiązywały na terenie byłego zaboru rosyjskiego. Na terenie byłych zaborów austriackiego i pruskiego emancypacja Żydów dokonała się faktycznie w II połowie XIX wieku.
Na terenie byłego Królestwa Polskiego obowiązywało więc nadal wiele przepisów wyraźnie wobec Żydów niesprawiedliwych. Gminy żydowskie były zobowiązane do pokrywania kosztów leczenia ubogich Żydów w szpitalach, podczas gdy leczenie ubogich chrześcijan było opłacane z funduszy komunalnych pochodzących z podatków ściąganych także od ludności żydowskiej. Żydzi nie mogli również przysposabiać dzieci chrześcijańskich ani sprawować opieki nad nimi, nie wolno im było dzierżawić ani kupować gruntów włościańskich, sprawować niektórych urzędów (wójta i sołtysa) w gminach wiejskich, nie mogli zajmować się prywatnym przemysłem górniczym.
Traktat mniejszościowy był postrzegany jako upokarzający naród polski, który w przeszłości dał wiele dowodów tolerancji wobec innych narodowości, oraz jako narzucony Polsce przez mocarstwa i ograniczający jej suwerenność
Inne ograniczenia miały znaczenie bardziej moralne niż praktyczne, czyniły Żydów obywatelami drugiej kategorii, gwałciły zasadę równouprawnienia. Na Kresach, tj. w części byłego zaboru rosyjskiego, która była włączona bezpośrednio do państwa rosyjskiego, obowiązywały przepisy ograniczające Żydów w zakresie swobody zamieszkania, nabywania i dzierżawienia majątków ziemskich oraz handlu trunkami. Przepisy te – choć rzadko – były jeszcze w latach 20. stosowane.
Część z nich została zniesiona w ciągu pierwszych lat istnienia II Rzeczypospolitej przy okazji ogólnych prac legislacyjnych. Próby zniesienia innych obowiązujących nadal ograniczeń, podejmowane przez posłów żydowskich w Sejmie, przez wiele lat kończyły się jednak niepowodzeniem. Mimo istnienia formalnych zapisów konstytucyjnych o pełnym równouprawnieniu wszystkich obywateli bez względu na wyznanie, narodowość czy język, II Rzeczpospolita w praktyce nie mogła wejść na drogę którą większość państw europejskich z sukcesem pokonało już XIX w.
