Na jego twórczość wywarły m.in. wpływ opowieści ludowe, np. opowieści chasydów z Kocka. Pierwszym utworem pisarza opartym na faktach autentycznych była powieść o koniokradach (1912). Również jego mentorem był Perec. W 1907 r. Opatoszu wyjechał do Nowego Jorku.
Bohaterami utworów pisarza są często złodzieje, pijacy, szmuglerzy, postaci przyziemne i pełnokrwiste, jakże różne od niepraktycznych biedaków z utworów Szolema Alejchema. Opatoszu był realistą, bardzo dbałym o szczegółowe oddanie specyfiki miejsca czy mowy.
Dla polskiego czytelnika najciekawsze są jego utwory historyczne, przede wszystkim dwa tomy nieukończonej trylogii „W polskich lasach” (1921) i „1863” (1929). W tej pierwszej, której akcja rozgrywa się w 1859 roku w Kocku, opisuje rozpad dworu cadyka, jednocześnie przedstawiając Żydów z różnych innych środowisk, a także ich stosunek do polskiej sprawy narodowej. Akcja drugiego tomu, napisanego osiem lat później, toczy się wśród emigracji polskiej w Paryżu. Wydana w 1931 r. w przekładzie polskim nosi tytuł „Żydzi walczą o niepodległość Polski. Powieść na tle powstania roku 1863”. Pierwszą część, której akcja rozgrywa się w Paryżu otwiera rozdział zatytułowany „Cyprian Norwid” – dochodzi w nim do spotkania fikcyjnych bohaterów z polskim poetą.
