Według różnych ustaleń w 1. Dywizji Piechoty im. Tadeusza Kościuszki służyło od 400 do 1000 żołnierzy pochodzenia żydowskiego. Dywizja stoczyła krwawą bitwę pod Lenino (12 – 13 października 1943 r.), w której wyróżniło się wielu żydowskich żołnierzy. 108 z nich udekorowano polskimi i radzieckimi odznaczeniami, wśród nich kpt. Hibnera – Orderem Lenina, nadając mu tytuł Bohatera Związku Radzieckiego, por. Szulczyńskiego – Złotą Gwiazdą. W bitwie poległo ponad 50 żołnierzy żydowskich, w tym pięciu oficerów, m.in. bracia Mosze i Leon Halpernowie, kpr. Berkowicz, sierż. Rabin Hirsz Zawada; 46 uznaje się za zaginionych. Wśród oficerów politycznych byli liczni Żydzi przedwojenni komuniści i późniejsi prominentni działacze partyjni i państwowi Polski Ludowej m.in. Roman Zambrowski i Hilary Minc.
Beniamin Majerczak, autor monumentalnej pracy „Żydzi – żołnierze wojsk polskich polegli na frontach II wojny światowej”, uważa, iż do września 1945 r. w LWP było 400 tys. mundurowych, wśród nich ok. 20 tys. Żydów, w tym 3,2 tys. oficerów. Szacuje on też, że żydowskie straty ludzkie w tych formacjach wyniosły 1782 żołnierzy.
