Na podstawie rozporządzeń komendanta głównego policji porządkowej w Rzeszy Kurta Daluege, wydanych w październiku 1941 r., do gett na wschodzie deportowano Żydów z Berlina, Hamburga, Hanoweru, Dortmundu, Műnster, Dűsseldorfu, Kolonii, Frankfurtu nad Menem, Kassel, Stuttgartu, Norymbergi, Monachium, Wrocławia, Wiednia, Pragi, Terezina, Brna i Luksemburga. Żydzi niemieccy trafiali do gett w Łodzi, Warszawie, Kownie, Mińsku, Rydze. Większość deportowanych na przełomie 1941 i 1942 r. zaraz po przyjeździe była rozstrzeliwana.
Po agresji niemieckiej na ZSRR w czerwcu 1941 r. z zajętych dawnych województw lwowskiego, stanisławowskiego i tarnopolskiego utworzono Dystrykt Galicja, który 1 sierpnia włączono do Generalnego Gubernatorstwa. Dawne województwo białostockie (bez Suwalszczyzny) włączono bezpośrednio do Rzeszy jako część Prus Wschodnich. W drugiej połowie 1941 r. przystąpiono do tworzenia gett na tych terenach, m.in. w Tarnopolu, następnie w Kołomyi, Śniatyniu, Horodence, Tłumaczu, Lwowie i innych miastach Galicji Wschodniej. Również na terenach Litwy i Białorusi Niemcy utworzyli getta, skupiając tam wiele tysięcy Żydów. 26 lipca 1941 r. utworzono getto w Białymstoku, we wrześniu w Wilnie, inne powstały m.in. w Szczuczynie, Grajewie, Tykocinie, Jasionówce i innych miejscowościach.
