Nim na okupowane przez zaborców ziemie polskie dotarły konterfekty bohatera, czytelnicy „Charakterystyki Generała Buonaparty” musieli mocno popracować wyobraźnią: „prosty ubiór, nietapierowane brunatne włosy, które po prostu na twarz spadaią, że on się niemi mało zatrudnia. Małey iest postawy, chudy, iego rumieniec w brunatność wpada, ma blade y nieco zapadłe policzki; nieco wielki nos, czarne oczy [pozostałe życiorysy twierdziły, że niebieskie – A. N.], spoyrzenie iego iest przenikające i śmiałe, mina wojenna, a cała postać okazuie człowieka myślącego. Poważne y ciche iest iego obchodzenie się w wielkich kompaniach. Mówi tam mało, po części w zawieszeniu, ale z dobrym sądzeniem y wyrozumiałe. Żywe y przyiemne są iego rozmowy w poufałym gronie przyiaciół. Uczone filozoficzne albo polityczne materye daią mu w ten czas naycześćiey przedmiot do iego rozmów”.
Równie obrazowo kreśliło portret wodza „Życie jenerała Buonaparte z naylepszych wiadomości francuskich zebrane”: „Przyrodzenie Buonaparcie wielką moc ciała i silną nadało konstytucyą, co do prac przydłuższych i cięższych koniecznie iest potrzebne. [...]. Buonaparte iest wzrostu miernego, ale pleczysty w sobie i mocny. Oczy iego małe i błękitne, ale pełne ognia. Włosy ciemne, czoło szerokie i wystaiące, twarz pociągła koloru oliwkowego. Wyrażenie całe iego twarzy na pierwsze spoyrzenie nic znaczącego nie okazuye, ieżeli się zaś kto zastanowi nad nim, uzna w iego osobie głębokiego, lubo cokolwiek posępnego i melancholijnego rzeczy badacza: żywość iego weyrzenia oznacza moc i czynność. Chód, stanie i ułożenie ciała okazuią człowieka doźrzałego więcey aniżeli młodzieńca, szczupłość iego twarzy i konstytucja ciała wydaie tę posępność, która się do duszy iego nie ściąga”.
