Na Kresach oraz we wschodnich dystryktach GG działały żydowskie oddziały partyzanckie i tzw. obozy rodzinne. Ich sytuacja była trudna. Nie mając oparcia w miejscowej ludności (getta zostały już zlikwidowane), a przez polską wieś i Armię Krajową traktowane jako zagrożenie, skazane były na trudną współpracę z partyzantką sowiecką (Kresy) lub Armią Ludową. Inna sytuacja panowała na Wołyniu, gdzie żydowscy uciekinierzy łączyli się z polskimi samoobronami pod wpływem wspólnego zagrożenia ze strony UPA.Deportacje do Auschwitz i Treblinki z włączonego do Prus Wschodnich Okręgu Białystok trwały od listopada 1942 r. do lutego 1943 r. Żadna pomoc w uzbrojeniu dla getta białostockiego od AK nie nadeszła – pomimo apelu o nią Żydów i obowiązywania wydanego w lutym 1943 r. rozkazu generała Roweckiego, nakazującego komendantom okręgów AK podjęcie współpracy z podziemiem żydowskim poza Warszawą, pomoc gettom, które „pragną walczyć zbrojnie”.
W nocy z 15 na 16 sierpnia 1943 r. getto zostało szczelnie otoczone. Członkowie organizacji bojowej próbowali przerwać okrążenie getta i umożliwić mieszkańcom getta ucieczkę. Plan ten się nie powiódł z powodu olbrzymiej dysproporcji sił. Niemcy zmuszeni zostali jednak do użycia broni pancernej i podpalenia części getta. Akcja likwidacyjna zakończyła się 20 sierpnia 1943 r. Przywódcy konspiracji, z Mordechajem Tenenbaumem na czele, zginęli w walce. Powstańców okrążono w bunkrach i wymordowano.
