Uroczysty dzień o charakterze półświątecznym, obchodzony w dniach bezpośrednio następujących po trzech świętach pielgrzymich: Pesach, Szawuot i Sukot. Pesach to Święto Wiosny, inaczej zwane Świętem Przaśników, a w Polsce – Żydowską Wielkanocą. Szawuot miało głównie charakter rolniczy, oznaczało bowiem początek pierwszych zbiorów, zwłaszcza pszenicy. Sukot zaś jest Świętem Szałasów, Namiotów lub Kuczek, obchodzonym po jesiennych zbiorach plonów z sadów i winnic. Isru Chag (hebr. dosł. zwiążcie święto [świąteczną ofiarę], właściwie: dzień po święcie, jid. Isrechag) to termin wywiedziony od Psalmu 118,27. W okresie Świątyni Jerozolimskiej odwiedzający ją pielgrzymi w świątecznym nastroju wracali do domów. W traktacie talmudycznym Suka 25b napisano, że ten, kto „powiększa święto” (obchodząc Isru Chag) poprzez jedzenie i picie, jest „uczestniczącym w ofierze” złożonej na ołtarzu. Zgodnie z tradycją w tym czasie modlitwy pokutne i Tachanum (hebr. Prośba, Błaganie – wyznanie grzechów i prośby o łaskę) są wyłączone z modłów porannych (szacharit) i z modłów popołudniowych (mincha). Zakazane jest też poszczenie i wygłaszanie mów pogrzebowych (hesped). W szkołach religijnych jest to dzień wolny od nauki. W krajach diaspory Isru Chag jest obchodzony dzień później niż w Izraelu.
(na podst. „Polskiego słownika judaistycznego”, Warszawa 2003)
