Wzmacniała ją coraz większa niechęć do odbudowy życia wśród grobów najbliższych. Te nastroje umiejętnie wykorzystywali działacze niektórych organizacji syjonistycznych. Przygotowywaniem nielegalnej na razie masowej emigracji do Palestyny zajmowała się działająca w ukryciu Koordynacja Syjonistyczna Bricha (hebr. ucieczka). Początki Brichy sięgają wojny, kiedy to członkowie syjonistycznych organizacji młodzieżowych starali się przeprowadzać do Palestyny nieliczne, zazwyczaj kilkuosobowe, grupy uciekinierów. Szlak ucieczki prowadził najczęściej przez Węgry, Rumunię i Turcję.
Po zakończeniu wojny sytuacja uległa radykalnej zmianie. Przez całą Europę ciągnęły tłumy byłych więźniów i ludzi deportowanych pragnących wrócić do swoich ojczyzn. Więźniowie wyzwalanych obozów koncentracyjnych na terenie Niemiec gromadzeni byli w tak zwanych obozach dipisów (displaced persons) będących pod zarządem wojsk alianckich. Stopniowo do obozów tych zaczęła napływać pomoc z zagranicy, głównie od społeczności Żydów amerykańskich i brytyjskich.
Dzięki niej przekształciły się one w ośrodki, w których wyniszczeni wojną i prześladowaniami ludzie z wolna zaczęli powracać do zdrowia fizycznego i psychicznego. W obozach tych stworzono system opieki zdrowotnej i społecznej, otwarto szkoły.
Priorytetem była opieka nad sierotami żydowskimi, których nie brakowało. Rozwijało się także życie kulturalne, wydawano czasopisma, na łamach których poruszano tematy społeczne i polityczne. Dyskutowano o przyszłości Żydów, zbierano relacje osób ocalałych z Zagłady. W życiu politycznym główną rolę odgrywały stronnictwa syjonistyczne nawołujące do wyjazdu do Palestyny. Jak popularne były te hasła, okazało się w kwietniu 1946 r., kiedy w sondażu przeprowadzonym na zlecenie angielsko-amerykańskiej komisji badającej kwestię palestyńską za powrotem do Palestyny opowiedziało się ponad 85 proc. przebywających w obozach Żydów.
Również Żydzi z Europy Wschodniej, będącej w sferze wpływów ZSRR, zaczęli przygotowywać się do emigracji. Działacze organizacji syjonistycznych utworzyli już w styczniu 1945 r. Komitet Koordynacyjny organizacji Bricha mający siedzibę w Lublinie. Do maja 1945 r. w ramach nielegalnej akcji „Bricha” udało się przerzucić do Rumunii 1500 osób. Zostały tam one przeszkolone i jako emisariusze Komitetu Koordynacyjnego Bricha rozpoczęli działalność przerzutową z krajów Europy Środkowej do Włoch (głównie do Triestu będącego miastem portowym), a stamtąd wynajętymi kutrami do Hajfy. Inną trasą, którą przeprowadzano uchodźców, były Węgry i Austria, gdzie organizacja miała swoje obozy przejściowe.
