Żydowski historyk Jakub Szacki wspomina o liście kupca toruńskiego z 1409 r. do znajomego: „Proszę cię o przysłanie mi cen rynkowych na wszystkie towary, a także wiadomości, co się dzieje na świecie”. Nie był to odosobniony przypadek rozprzestrzenienia informacji.
Ośrodkiem rozwoju prasy żydowskiej w XVIII w., przede wszystkim hebrajskiej, stają się Niemcy, skąd przenika ona do Polski. Tu uzyskuje współpracowników, m.in. Salomona Majmona (ur. 1754 r. w Suchowym Borze k. Nieświerza, zm. 1800 r., filozof i pisarz, piszący w języku hebrajskim, niemieckim i łacińskim), który współpracował z wydawanym w Królewcu czasopismem „Measef” (Zbiór, 1783 – 1811). Pierwszą w ogóle gazetą żydowską była wydawana w 1675 r. w Amsterdamie w języku holenderskim „Gazeta de Amsterdam”.
Jednakże pierwszymi periodycznymi gazetami w języku jidysz były wydawane w Holandii „Kurant” (1686 – 1687) i wcześniejszy „Cajtung aus India” (1667) oraz późniejszy „Dyskurs” (1798), choć próby czyniono w różnych krajach. W Brzegu Dolnym na Śląsku (d. Dührnfurt), w latach 1771 – 1772 wydawano „Dirnfurter Priviligirte Cajtung”, ukazujący się we wtorki i czwartki. Jego język był właściwie niemiecki, drukowany hebrajskimi czcionkami.
[wyimek]Wydarzeniem było ukazanie się w 1862 r. tygodnika – przez pewien czas dziennika – w języku hebrajskim „Hacefira” („Świt” ew. „Jutrzenka”), założonegoi redagowanego przez Chaima Zeliga Słonimskiego [/wyimek]
W Polsce za pierwsze można uważać wydawane w Brodach pismo w języku hebrajskim „Olath Szabat” („Dzień sobotni”), organ galicyjskich oświeceniowców. Nieco wcześniej, od 1820 r. literat Sz. Kohen wydawał pismo pod nazwą „Bikkure ha Ittim” („Krytyka Czasu”).
