Dwudziesty dzień miesiąca siwan (jid. Chuf Sywn; hebr. Chaf Siwan) był przez Żydów w Rzeczypos- politej – podobnie jak Asara be-Tewet (hebr. Dziesiątego [dnia miesiąca] Tewet) – obchodzony na pamiątkę rozpoczęcia oblężenia Jerozolimy przez wojska babilońskie pod wodzą króla Nabuchodonozora w 588 r. p.n.e. – trwającym od wschodu do zachodu słońca dniem żałoby i postu. W Chuf Sywn (19 czerwca 1648 r.) wielu Żydów poniosło męczeńską śmierć podczas pierwszego ataku wojsk kozackich na Niemirów na Podolu.
Według relacji Natana Hannowera „Jawejn mecula” (hebr. Bagno głębokie) żydowscy uchodźcy zamierzali bronić twierdzy Niemirów, ale na skutek podstępu mieszczan i Kozaków zostali wymordowani. W zbrojnym buncie ukraińskim ofiarami nienawiści Kozaków i chłopstwa padali głównie reprezentujący interesy możnowładców żydowscy kupcy i arendarze (dzierżawcy).
W rocznicę tego wydarzenia w polskich synagogach odmawiano specjalne pij (j) utim (l. mn. od hebr. pij (j) ut: wiersz liturgiczny, poezja) autorstwa m.in. rabina Sabataja ben Meira ha-Kohena, naocznego świadka wojen kozackich (1648 – 1649) opisanych przezeń w „Magil (l) at ajfa” (1651).
[i](na podst. „Polskiego słownika judaistycznego”, Warszawa 2003)[/i]