Teatr żydowski był teatrem ludowym, plebejskim, usytuowanym głównie w dzielnicach żydowskich wielu miast polskich, do którego bilety były o połowę tańsze niż do teatrów polskich, i to właśnie widzowie wywodzący się z ludu żydowskiego podtrzymywali jego byt, wywierając znaczący wpływ na repertuar, w którym królowały sztuki o romantyce apaszowskiej, o złodziejach o złotych sercach, sprowadzonych na złe drogi, o ofiarach prostytucji itp.
[wyimek]Prof. Chone Shmeruk – Czy teatr żydowski ma przyszłość?Tu nie chodzi o teatr, tu chodzi o całą kulturę jidysz. [...] Jedyne żywe środowisko, jeżeli chodzi o jidysz, to środowisko religijne, krańcowo tradycyjne, oni nie dopuszczają nic świeckiego do swojego otoczenia. A ci, którzy z tego środowiska wyszli, już nie tworzą kultury jidysz, tylko przechodzą do innych kultur: w Izraelu do kultury hebrajskiej, w USA do amerykańskiej... [/wyimek]
Szczyt rozwoju teatru żydowskiego przypadł na początek lat 30. W 1934 r. działało w Warszawie siedem scen żydowskich, w latach 1935 – 36, zaś poza Warszawą – siedem stałych i cztery wędrowne, nie licząc kabaretów żydowskich oraz teatrów dla dzieci.
Rosnący antysemityzm, nasilająca się cenzura oraz kłopoty materialne zmniejszyły tę liczbę pod koniec lat 30.O popularności żydowskiej sztuki scenicznej w okresie dwudziestolecia świadczy także bujny rozwój kabaretów i rewii, na co niewątpliwie wpływ miały kabarety polskie. Najsławniejszymi żydowskimi nadscenkami były kabarety literackie: Azazel pod kierownictwem Dawida Hermana i Ararat pod kierownictwem Mojżesza Brodersona.
Obok nich działały teatrzyki rewiowe Samb ation, Idisze Bande i inne, prezentujące bardziej wulgarną i rubaszną rozrywkę. Wśród ulubionych wykonawców piosenek i skeczów rewiowych największą sławą cieszyli się wywodzący się z Araratu Szymon Dżigan i Izrael Szumacher.
