Kolumna centralna, z której zdezerterowała większość żołnierzy tubylczych i znaczna część ochotników, zmuszona została do cofnięcia się na terytorium Natalu, pozostawiając dwie pozostałe kolumny samym sobie. Tym samym załamał się plan koncentrycznych działań.
W tym czasie kolumna południowa pułkownika Pearsona przekroczyła już rzekę Tugela w rejonie brodu Lower i staczając potyczkę z Zulusami, którzy nad rzeką Inyezane usiłowali wciągnąć przeciwnika w pułapkę, posunęła się około 30 mil w kierunku Eshowe. Tam rozbito, wokół opuszczonej stacji misyjnej, umocniony obóz. Został on rychło zablokowany przez przeważające siły zuluskie. Oblężenie trwało prawie trzy miesiące.
Kolumna północna, nad którą dowodzenie przejął pułkownik Wood (późniejszy marszałek polowy, 1838 – 1919), przekroczyła Bloody River i zatoczyła obóz w rejonie Tinta Kraal. Dysponując umocnioną bazą operacyjną, Wood planował rozpoczęcie 24 stycznia działań zaczepnych w kierunku odległych o 10 mil Hlobane Hills. Wieści o klęsce pod Isandlwaną oraz nadciągnięcie przeważających sił zuluskich zmusiło go jednak do zamknięcia się w obozie.
Szczęśliwie dla Brytyjczyków Catewayo nie planował inwazji na Natal, ograniczając się do prowadzenia strategicznej defensywy w granicach swego królestwa. Dzięki temu Chelmsford zyskał dwa miesiące na zreorganizowanie swoich sił, które rychło wzmocnione miały zostać posiłkami (Londyn postanowił skierować do południowej Afryki łącznie siedem pułków liniowej piechoty i dwie baterie artylerii).
