W Prusach przyczyniła się do tego ustawa o obowiązku służby wojskowej ludności wyznania mojżeszowego, bez możliwości zdobywania stopni oficerskich z 1845 roku, jak też konstytucja z 1850 roku.
W ostatnim piętnastoleciu tamtego wieku na znaczący rozwój gimnastyki w Niemczech miała wpływ praca lekarza – Żyda, dr. Michała Eulenburga – „Wissenschaft der Heilgimnastik und öffentlichen Gesundheitspflege”, która nadała gimnastyce znaczenie naukowe i sformułowała tezę, że „zdrowie społeczeństwa to potęga narodu”.
W Austrii służbę wojskową Żydów wprowadził dekretem z 1788 roku Józef II, a w Rosji Mikołaj I w 1825 roku.
Rolę wychowania fizycznego w kształtowaniu „nowego” narodu dostrzegali ideolodzy syjonizmu: Teodor Herzl (1860 – 1904), Max Nordau, prof. E. Mandelstamm, Achad Ha-Am (właśc. Aszer Hirsz Cwi Ginzberg 1856 – 1927), Cesare Lombroso (lekarz 1836 – 1909) i inni. Herzl podzielał poglądy teoretyków wychowania fizycznego i gimnastyki – m.in. Friedricha Jahna, dr. Michała Eulenburga – i dlatego w swej pracy „Stara-Nowa Ziemia” w usta jednego z głównych bohaterów włożył słowa: „Nasze państwo w niczym nie będzie przypominać znanych wam państw europejskich. Jesteśmy społeczeństwem burżuazyjnym, ale takim, które nie zabiega o nic ponad to, w co może nas wyposażyć praca i kultura. Chcemy, aby nasza młodzież była fizycznie sprawna, ponieważ dbamy o nasze ciała tak samo jak o umysły”.
[ramka]Z Polski do Palestyny