Menelik II

Sahle Marjam urodził się 17 sierpnia 1844 roku w Ankober, stolicy Szeua.

Publikacja: 28.11.2008 05:28

Cesarz Menelik II, fotografia z 1912 r.

Cesarz Menelik II, fotografia z 1912 r.

Foto: AKG/EAST NEWS, ARCHIWUM „MÓWIĄ WIEKI”

W wieku 11 lat przeżył śmierć ojca Hajle Melekota, który zginął w bitwie z wojskami Teodora II, ówczesnego cesarza Etiopii. Nastoletni Sahle trafił na dwór cesarski i jako zakładnik gwarantujący lojalność rodzinnej Szeuy spędził tam 10 lat.

Cieszył się swobodą, uzyskał dobrą edukację i brał udział w dworskich turniejach, doskonaląc swoje umiejętności walki i jazdy konnej. Wkrótce Teodor powierzył mu rękę swojej córki, licząc, że poprzez małżeństwo zyska posłusznego sojusznika.

Sahle Marjan nie zapomniał jednak o krzywdach wyrządzonych jego rodzinie i nie zamierzał potulnie spełniać oczekiwań Teodora. Utrzymywał tajne kontakty z elitami rodzinnej prowincji i czekał na odpowiedni moment do buntu. Ten nadszedł, gdy Etiopią wstrząsnęła kolejna fala walk wewnętrznych, Teodor nakazał zamknąć szeuańskiego księcia w twierdzy Mekdeli. Latem 1865 roku Sahle wydostał się z niewoli i na czele szybko przyłączających się do niego lokalnych oddziałów powrócił do Szeua, gdzie ku uciesze mieszkańców ogłosił się królem i przybrał imię Menelik II.

Po śmierci Teodora II włączył się w wyścig o cesarską koronę, ale gdy na tronie zasiadł Jan IV, zrezygnował z otwartej walki z potężnym rywalem. Postanowił systematycznie umacniać swe państwo poprzez podbój nowych terytoriów i modernizację wojska. Zajął emirat Hareru oraz kilka mniejszych prowincji południowych.

Od 1883 roku Menelika w jego poczynaniach wspierała żona, księżniczka Taitu, władczyni słynącej z doskonałych wojowników prowincji Jedżu. Niezwykle inteligenta i wysoce uzdolniona dyplomatycznie Taitu cieszyła się dużym poważaniem wśród możnych rodów, co w przyszłości ułatwiło Menelikowi zachowanie kontroli nad północną częścią Etiopii.

Choć Szeua formalnie wchodziła w skład cesarstwa, Jan IV nie ingerował w sprawy wewnętrzne prowincji Menelika, godząc się z jego faktyczną niezależnością. Obaj władcy zdawali sobie jednak sprawę, że taka sytuacja nie może trwać wiecznie, i szykowali się do konfrontacji. Śmierć Jana IV w walce z mahdystami oddaliła widmo kolejnej wojny domowej i pozwoliła jego rywalowi sięgnąć po władzę nad całym krajem.

3 grudnia 1889 roku w kościele w Yntoto odbyła się uroczysta koronacja Menelika II na cesarza Etiopii. Nowy władca, otoczony grupą wiernych doradców, przeprowadził długo oczekiwaną modernizację kraju: zakazał handlu niewolnikami, ograniczył przywileje szlachty, wspierał budowę dróg i linii kolejowych, założył pocztę i telegraf, zorganizował regularną armię państwową, wspierał budowę pierwszych w kraju fabryk. Te dokonania oznaczały niebywały skok cywilizacyjny Etiopii. Jednak najważniejsza była obrona granic i suwerenności cesarstwa przed zapędami włoskich kolonizatorów.

W wieku 11 lat przeżył śmierć ojca Hajle Melekota, który zginął w bitwie z wojskami Teodora II, ówczesnego cesarza Etiopii. Nastoletni Sahle trafił na dwór cesarski i jako zakładnik gwarantujący lojalność rodzinnej Szeuy spędził tam 10 lat.

Cieszył się swobodą, uzyskał dobrą edukację i brał udział w dworskich turniejach, doskonaląc swoje umiejętności walki i jazdy konnej. Wkrótce Teodor powierzył mu rękę swojej córki, licząc, że poprzez małżeństwo zyska posłusznego sojusznika.

Pozostało jeszcze 82% artykułu
Historia
Co naprawdę ustalono na konferencji w Jałcie
Historia
Ten mały Biały Dom. Co kryje się pod siedzibą prezydenta USA?
Historia
Dlaczego we Francji zakazano publicznych egzekucji
Historia
Most powietrzny Alaska–Syberia. Jak Amerykanie dostarczyli Sowietom samoloty
Materiał Promocyjny
Współpraca na Bałtyku kluczem do bezpieczeństwa energetycznego
Historia
Tolek Banan i esbecy
Materiał Promocyjny
Sezon motocyklowy wkrótce się rozpocznie, a Suzuki rusza z 19. edycją szkoleń