Bima (hebr. podwyższenie, podniesienie; jid. bime), inaczej belemer, zwany też przez Żydów aszkenazyjskich balamerem, almejmarem (almejmorem; od arab. al-minbar: kazalnica w meczecie), a przez Żydów sefardyjskich tewa (hebr. skrzynia), bywa najczęściej czworo- lub ośmioboczna, otoczona balustradą. Jest dostępna po kilku schodkach, z jednej lub z dwóch stron.
W ortodoksyjnych synagogach aszkenazyjskich bimę umieszcza się zwykle w pobliżu środka głównej sali modlitw (w synagogach tak zwanych dziewięciopolowych – w polu środkowym, często z wykorzystaniem filarów nośnych i ich wewnętrznego sklepienia jako oprawy bimy).
W synagogach sefardyjskich znajduje się pod ścianą zachodnią głównej sali, naprzeciwko aron ha-kodesz (hebr. święta skrzynia, arka; jid. ornkojdesz), w której przechowuje się rodały (od niem. Rodel: zwój dokumentów). Stanowi go Sefer Tora (hebr. Księga Tory; jid. Sejfer-Tojre), zwój Tory – tekst Pięcioksięgu spisany w języku hebrajskim na pergaminie i nawinięty na dwa wałki (ace (j) chajim).
W synagogach reformowanych bima łączy się we wspólny zespół z aron ha-kodesz przy ścianie wschodniej. Od czasów późnośredniowiecznych bima oznacza również sam pulpit do czytania Tory.
[i](na podst. „Polskiego słownika judaistycznego”, Warszawa 2003)[/i]