Utraciła ona spójność w wyniku buntów załóg, które wybuchły w październiku i listopadzie 1918 roku. Wystąpienia zrewoltowanych marynarzy przyczyniły się też do upadku cesarstwa w Niemczech i zakończenia pierwszej wojny światowej.
W rozejmie podpisanym 11 listopada w Compiegne pod Paryżem pokonani Niemcy zobowiązali się wydać aliantom całą flotę podwodną, dziesięć okrętów liniowych (wymienionych z nazwy – chodziło o jednostki najnowsze, posiadające najwyższy potencjał bojowy), sześć krążowników liniowych, osiem krążowników (w tym oba krążowniki minowe) i 50 niszczycieli.
Niemieckie okręty nawodne sprowadzono do Scapa Flow na Orkadach. Gdy do załóg zaczęły docierać informacje o przejęciu floty przez aliantów, zaczęły się one przygotowywać do zniszczenia okrętów. Dokonało się to 21 czerwca 1919 roku. O godz. 10 flaglinka „Emdena” rozkwitła flagami sygnałowymi „DG”, co oznaczało „oczekiwać na dalsze rozkazy”.
O 11.20 na flagowym krążowniku podniesiono flagę „Z” – był to sygnał do samozatopienia internowanych jednostek. Okręty niemieckie tonęły w czasie od 65 do 180 minut. Brytyjczycy próbowali przeholować pogrążające się w wodzie jednostki na płytką wodę, lecz udało się uratować tylko okręt liniowy „Baden”, krążowniki „Eden”, „Frankfurt” i „Nürnberg” oraz cztery niszczyciele.
