W religijnym pojęciu, jako Alija le-Tora, jest w synagodze uhonorowaniem osoby przez wezwanie jej dla przeczytania z rodałów fragmentu Tory. W ideologii syjonistycznej „aliją” określa się emigrację Żydów do Palestyny, a następnie – do Izraela.
Alii było kilka. W pierwszej inspirowanej ruchem Chibbat Cijon i Bilu przybyło z Europy Wschodniej (pod tym określeniem należy rozumieć Rosję i kraje pod zaborami) do Palestyny w latach 1882 – 1903, 25 tys. młodych Żydów. W drugiej (1904 – 1914) już około 40 tys. osób, w tym wiele związanych z ruchem związkowym i socjalistycznym.
35 tys. emigrantów przybyło do Palestyny w ramach trzeciej alii (1919 – 1923); przeważali młodzi pionierzy związani z organizacjami He-Chaluc i Ha-Szomer Hacair.
Czwarta alija (1924 – 1928) otrzymała nieformalną nazwę Alija Grabskiego, ponieważ jej bodźcem do była ciężka sytuacja żydostwa polskiego, po reformach podatkowych premiera i ministra finansów Władysława Grabskiego, które dotknęły szczególne mieszczaństwo. W tej alii ponad 30 tys. stanowili osadnicy z Polski i tyleż z innych krajów.
W piątej alii (1929 – 1939), wywołanej narastającym antysemityzmem, która liczyła prawie 250 tys. emigrantów, przeważali Żydzi niemieccy. Szósta (1940 – 1948) objęła m.in. ocalonych z Holokaustu i dotyczyła około 100 tys. emigrantów. Emigracja do Palestyny i Izraela, już po uchwaleniu prawa powrotu do tego kraju każdego Żyda, dalej trwała i w sumie, mniej więcej do lat 60. ubiegłego wieku objęła ponad 1250 tys. imigrantów.
