Szabat ha-Gadol (hebr., Wielki Szabat) według jednej z teorii nazywa się tak poprzez analogię do Wielkiej Soboty poprzedzającej chrześcijańską Wielkanoc. Inni wywodzą tę nazwę z haftary (hebr. zakończenie [czytania biblijnego]) przypadającej na ten dzień: „Oto Ja poślę wam proroka Eliasza, przed nadejściem dnia Pańskiego, dnia wielkiego i strasznego” (Księga Malachiasza 3,23).
Zwyczajowo tego dnia podczas modlitw popołudniowych (hebr. mincha: ofiara; jid. minche) czyta się obszerny fragment Hag(g)ady szel Pesach (hebr. hag(g)ada, ag(g)ada: opowiadanie, część literatury rabinicznej niepoświęconej kwestiom prawnym). Niektóre starożytne źródła rabiniczne podają, że szabaty przed świętami Szawuot (hebr. właściwie Chag ha-Szawuot; jid. Szwues) i Sukot (hebr. Święto Szałasów [od suka: szałas], Namiotów lub Kuczek) również były nazywane „wielkimi” (hebr. ha-gadol).
Szabat ha-Gadol bezpośrednio poprzedza święto Pesach (hebr. Chag ha-Awiw: Święto Wiosny), inaczej zwane Świętem Przaśników, a w Polsce – żydowską Wielkanocą. Pesach (hebr., oszczędzony; jid. Pejsech; po polsku Pascha), wiąże się z pominięciem domów Izraelitów podczas ostatniej z plag egipskich. Pesach to najważniejsze i najstarsze święto Żydów, obchodzone jeszcze w okresie ich wędrówki przez pustynię, tradycyjnie w pierwszą pełnię wiosenną. [i](na podst. „Polskiego słownika judaistycznego”, Warszawa 2003)[/i]