Wbrew sowieckiej propagandzie nie był to bynajmniej północny odpowiednik francuskiej linii Maginota. Większość umocnień stanowiły schrony drewniano-ziemne. Schronów betonowych różnej konstrukcji było 150 – 160 (większość wzniesiono w latach 1920 – 1924, a w latach 30. poddano je modernizacji).
Linia Mannerheima miała około 135 km długości (od wybrzeża Zatoki Fińskiej do brzegu jeziora Ładoga) i do 90 km głębokości. Składała się ze strefy granicznej (obszaru zniszczeń), pozycji wysuniętej (przedniej), przedpola ze strefą zniszczeń, pozycji głównej, pozycji tyłowej (przechwytującej) oraz pozycji osłonowej Wyborga. Aby uniemożliwić obejście od strony Karelii Wschodniej, wybudowano na północ od Ładogi fragment pozycji obronnej nad Jänisjoki.
W strefie granicznej nie było umocnień. Do jej obsadzenia przewidziano pododdziały Straży Granicznej wykorzystujące doraźnie wykonane umocnienia polowe. Pozycja wysunięta o długości ok. 85 km była oddalona od granicy o 25 – 40 km (z wyjątkiem odcinka środkowego położonego w odległości 5 km). Tworzyły ją umocnienia polowe wykonane bezpośrednio przed wybuchem wojny oraz 12 schronów betonowych. Pozycję obsadzały brygady graniczne. Między pozycją wysuniętą a główną rozciągał się obszar przedpola o głębokości ok. 30 km. Miały na nim operować cztery brygady (ok. 13 tys. żołnierzy), opóźniając działania przeciwnika.
Pozycja główna składała się z dwóch odcinków. Zachodni obejmował pozycje A i B oddalone od siebie o 5 km. Na obszarze od Zatoki Fińskiej do rzeki Vuoksi znajdowało się 90 betonowych schronów bojowych z karabinami maszynowymi, które zamykały Bramę Karelską. Na odcinku wschodnim, wzdłuż brzegów rzek Vuoksi i Suvanto, było pięć fortów artyleryjskich (wyposażonych łącznie w 14 dział kal. 75 i 155 mm) oraz 20 schronów betonowych z karabinami maszynowymi.
Pozycja główna była podzielona na 22 punkty oporu, które składały się z betonowych schronów bojowych, umocnień polowych oraz zapór przeciwpancernych i przeciwpiechotnych. Każdego punktu oporu broniły batalion lub dwa bataliony piechoty (fizylierów). Skrzydła pozycji głównej osłaniały zgrupowania artylerii nadbrzeżnej – na zachodzie usytuowane w Koivisto, a na wschodzie – w Taipale.