Był synem księcia Carla Roberta Mannerheima i jego żony Heleny von Julin. Jako 14-latek trafił do szkoły kadetów w Haminie, skąd jednak usunięto go z powodów dyscyplinarnych.
[srodtytul]Karierę wojskową rozpoczął [/srodtytul]
dopiero w roku 1887 (lub 1889) jako młodszy oficer (kornet) w 15. Aleksandryjskim Pułku Dragonów stacjonującym w Kaliszu. Wraz z pułkiem przeniesiony został następnie do St. Petersburga. W 1892 roku ożenił się z Rosjanką Anastasją Arapową wywodzącą się z rodziny wyższego oficera. Małżeństwo nie było jednak udane i faktycznie rozpadło się w 1903 roku, formalnie zaś w 1919. Plotka głosi, że wielką, ale chyba niespełnioną, miłością przyszłego marszałka była księżna Maria Lubomirska, żona Zdzisława Lubomirskiego.
Następnie pełnił służbę w Azji Środkowej i na Dalekim Wschodzie. W czasie wojny rosyjsko-japońskiej na polu bitwy awansowany został do stopnia pułkownika. W latach 1906 – 1908 kierował misją w Chinach. Trzy lata później ponownie trafił na ziemie polskie – najpierw do Mińska Mazowieckiego, gdzie dowodził 13. Władymirskim Pułkiem Dragonów, a następnie do Warszawy, gdzie objął komendę nad pułkiem ułanów gwardii. W czasie pierwszej wojny światowej awansował na generała porucznika i dostał za wojenne zasługi Krzyż św. Jerzego.
Rewolucja lutowa zachwiała jego karierą w armii rosyjskiej, a pucz bolszewicki ostatecznie ją przerwał.
