Pochodził z rodziny spolonizowanych Żydów, nieodcinających się jednak od swych korzeni. Urodził się w Warszawie w 1871 roku. Jako członek II Proletariatu brał udział w paryskim zjeździe polskich socjalistów. Był współtwórcą stworzonego wtedy programu PPS zakładającego walkę o niepodległą, demokratyczną Polskę.
Po aresztowaniu Józefa Piłsudskiego w 1901 r. przejmuje redagowanie „Robotnika”, głównego pisma PPS, wydając go w Kijowie i w Rydze. Od VI Zjazdu PPS w 1902 roku był z Piłsudskim po imieniu – jako jedna z nielicznych osób w partii. Podczas rozłamu w PPS opowiedział się za nurtem niepodległościowym i tworzył w 1907 r. program PPS-Frakcji Rewolucyjnej. Piłsudski przed akcją pod Bezdanami, licząc się z możliwością śmierci, napisał właśnie do Perla list – testament ideowy.
Perl był przeciwny podporządkowaniu PPS koncepcji walki zbrojnej oraz utracie ideowego oblicza partii. Dlatego też wraz z innymi krytykami Piłsudskiego założył w 1912 roku PPS-Opozycję. Nie oznaczało to jednak porzucenia stanowiska niepodległościowego. W obliczu I wojny światowej PPS-Opozycja połączyła się w 1914 r. z PPS-Frakcją Rewolucyjną, wzywając do walki o niepodległość kraju, a zarazem o interesy ludu pracującego. Po internowaniu Piłsudskiego przez Niemców w domu Feliksa i Teresy Perlów znalazły schronienie i opiekę przyszła żona Piłsudskiego Aleksandra Szczerbińska i jej córka ze związku z Piłsudskim – Wanda.
W II Rzeczypospolitej nic już Perla nie wiązało z Piłsudskim. Perl stwierdzał, że odszedł on od ideałów socjalistycznych. Był redaktorem naczelnym „Robotnika”, należał też do władz naczelnych PPS. Zmarł w 1927 r. Pochowany został na cmentarzu żydowskim w Warszawie. Napisał „Dzieje ruchu socjalistycznego w zaborze rosyjskim”.
