W życiu Piłsudskiego zapisała się udziałem (wraz z Aleksandrem Sulkiewiczem) w organizacji jego ucieczki ze szpitala psychiatrycznego w Petersburgu, w którym symulował chorobę umysłową (1901 r.). Wcześniej w Petersburgu mieszkała i studiowała razem z Marią Koplewską, pierwszą żoną Piłsudskiego.
Z powodu podejrzeń o uczestnictwo w kółku socjalistycznym była aresztowana na kilkanaście miesięcy, następnie usunięta z uczelni i wydalona ze stolicy Rosji. Paszkowska związała się wkrótce potem z II Proletariatem, a następnie, od 1893 roku, z PPS.
Była wieloletnią kierowniczką techniki partyjnej: prowadziła biuro partyjne, organizowała fundusze na działalność PPS, wynajdywała mieszkania na lokale konspiracyjne, zajmowała się kolportażem „Robotnika”, organizowała przerzuty bibuły, także przy pomocy „dromaderek”, kobiet, które przemycały nielegalne wydawnictwa.
Po rozłamie w PPS pełniła tę samą funkcję w PPS-Frakcji Rewolucyjnej. W Galicji prowadziła pensjonat dla bojowców i innych działaczy PPS, którzy musieli uciekać z terenu zaboru rosyjskiego, oraz sierociniec dla dzieci poległych bojowców i legionistów. Zmarła w 1925 roku w wieku 66 lat w Warszawie.
