Przez 20 lat, do I wojny światowej, najbliższy współpracownik Piłsudskiego, uczestniczący w jego najbardziej poufnych przedsięwzięciach politycznych. Jeden z założycieli PPS, uczestnik zjazdu paryskiego polskich socjalistów w 1892 roku i współtwórca programu partii. Publicysta, redaktor naczelny pisma „Przedświt”, autor opublikowanego w 1900 roku artykułu „O przyszłej walce zbrojnej”, zapowiadającego kierunek, w którym niedługo później podążyli niepodległościowi działacze PPS.
W 1904 roku rozmawiał z posłem japońskim w Londynie w sprawie antyrosyjskiej współpracy PPS z władzami Japonii, proponując usługi wywiadowcze i stworzenie polskiego legionu w armii japońskiej. Przygotowywał grunt do wizyty Piłsudskiego w 1904 roku w Tokio, odbierał od Japończyków broń i pieniądze na działalność PPS.
Dwa lata później razem z Piłsudskim prowadził rozmowy z przedstawicielami armii austro-węgierskiej, podczas których oferowali współpracę wywiadowczą przeciw Rosji w zamian za pomoc w zakupach broni, tolerowanie tajnych składów broni i organizowania polskiego ruchu paramilitarnego. Był członkiem kierownictwa PPS-Frakcji Rewolucyjnej.
Po wybuchu I wojny prowadził jako reprezentant Polskiej Organizacji Narodowej rozmowy z przedstawicielami armii niemieckiej dotyczące udziału w planowanej bitwie o Warszawę legionowych oddziałów. Plan ten nie był zaakceptowany przez Piłsudskiego. W tym czasie Jodko przestał należeć do jego najbliższych współpracowników. Po odzyskaniu niepodległości pracował w dyplomacji, był wiceministrem spraw zagranicznych i posłem RP na Łotwie.
Zmarł w Warszawie w roku 1924.
