„Następnego dnia oddziały pomorskie znalazły na pobojowisku tankietki postrzelane jak rzeszoto. Leżały w rozwiniętym szyku, tak jak szły do ataku”. Niemcy rzucili przeciw Polsce około 3000 czołgów. Atakowały one w zwartych jednostkach, które przesuwały front nawet o 30 km dziennie (50 km we Francji). Polacy mieli 687 tankietek i czołgów rozproszonych po różnych oddziałach.
Traktat wersalski zakazywał Niemcom produkcji i posiadania czołgów. Dzięki rosyjsko-niemieckiemu porozumieniu z 1921 roku o współpracy wojskowej aż do początku lat 30. Niemcy szkolili w Kazaniu czołgistów. Natomiast u siebie skrycie doskonalili budowę czołgów. Działające w Berlinie biuro konstrukcyjne Kruppa pod zakamuflowaną nazwą Koch und Kienzle konstruowało w połowie lat 20. najróżniejszej wielkości „ciągniki rolnicze”, niektóre z działami 75 mm. Prawnicy Alfreda Kruppa, którzy bronili go podczas procesu norymberskiego, tłumaczyli, że była to broń defensywna, czemu sędziowie nie dali wiary – w dokumentacji ciągników zaznaczono, że „spełniają wymagania transportu na kolejowych odkrytych wagonach w Belgii i Francji”.
Już w styczniu 1934 roku Wehrmacht planował stworzenie 63 dywizji pancernych. Gen. Heinz Guderian wspominał: „Dowództwo wojsk zmotoryzowanych i zmechanizowanych pod kierownictwem generała Lutza przeprowadziło latem 1935 roku czterotygodniowe ćwiczenia, aby wykazać, że wielka liczba czołgów jest w stanie maszerować i walczyć we współdziałaniu z innymi rodzajami wojsk. 15 października stworzone zostały 3 dywizje pancerne”. Wszystkie wyposażono w czołg konstrukcji Kruppa Panzer I, który trafił do produkcji w lipcu 1934 roku. 1 września 1939 roku Wehrmacht miał 1445 tych małych, dwuosobowych czołgów uzbrojonych w karabiny maszynowe.
W 1934 roku przemysł dostał zamówienie na cięższe typy, oznaczone Panzer III i IV, ale projektowanie przeciągało się, więc dowództwo wojsk pancernych zamówiło model przejściowy Panzer II z 20-milimetrową armatką. Prototypy Kruppa, Henschla i MAN pod nazwą Land Schlepper 100 (ciągnik rolniczy 100) wojsko przetestowało w 1935 roku i w następnym przyjęło na uzbrojenie projekt MAN. Do końca 1942 roku wyprodukowano 1800 takich trzyosobowych czołgów. Zarówno Panzer I, jak i II były słabiej uzbrojone od polskich czołgów 7TP (z armatą kalibru 37 mm o prędkości początkowej pocisku 800 m/s), miały też cieńszy pancerz (13 i 14 mm dla czołgów niemieckich i 17 mm w polskim) oraz podobną szybkość ok. 40 km/h. Po wojnie z Polską Panzer II otrzymał 30-milimetrowe opancerzenie z przodu i mocniejszy silnik.
Kontrakt na budowę Panzer III, nazwanego w dokumentach „wozem dowodzenia”, wygrał w 1936 roku Daimler-Benz. Jego 15-tonowy, pięcioosobowy czołg otrzymał armatę 37 mm.
