1 września 1939 roku Polacy strącili pięć messerschmittów Bf 109 przy stracie trzech myśliwców PZL P-11. Kolejne dni już nie były tak udane dla polskiego lotnictwa – Niemcy nie pojedynkowali się ze zwrotniejszymi P-11, lecz atakowali je na pełnej prędkości. Podczas kampanii 1939 roku Luftwaffe straciła 285 samolotów, natomiast Lotnictwo Polskie
333 maszyny. Za wrześniową klęskę polscy piloci zrewanżowali się Niemcom podczas bitwy o Anglię. Latając na hurricane’ach zestrzelili 80,5 Bf 109, sami tracąc 31 maszyn – stosunek 2,6: 1 – przy liczebnej przewadze Niemców (w sierpniu 1940 roku Niemcy wystawili do boju 809 myśliwców, a Brytyjczycy 509). Mimo cięgów zebranych nad Anglią myśliwiec Messerschmitta stał się sławny, chociaż niewiele brakowało, aby wcale nie powstał.
Wiosną 1934 roku Luftwaffenfuehrungsstab ogłosił założenia nowego myśliwca i złożył zamówienia na budowę trzech prototypów w zakładach Arado, Heinkel, Focke-Wulf i Bayerische Flugzeugwerke (BFW). Według Reichsluftfahrtministerium BFW miało najmniejsze szanse w tej konkurencji, bo jego samoloty często się rozbijały. Jednak bawarska firma solidnie przygotowała się do konkursu, wcześniej tworząc sportowy Bf 108. Podczas Challenge international des avions de tourisme w 1934 roku Bf 108 zajął piąte, szóste i dziesiąte miejsce (wygrały go maszyny RWD-9). Samolot był szybki i miał skrzydło o dużej mechanizacji (podobnie jak RWD). Zastosowano w nim sloty automatyczne i klapy szczelinowe, dzięki czemu Bf 108 był także zwrotny.
Bf 109 był rozwinięciem modelu 108. Firma rozpoczęła budowę prototypu jesienią 1934 roku. Był on gotowy do prób fabrycznych w maju 1935 roku. Bf 109 wykonany został z duralu. Stery wysokości i kierunku były pokryte płótnem. W prototypie Niemcy zastosowali – z braku własnego – silnik Rolls-Royce Kestrel o mocy niemal 700 KM. Minęły dwa lata, zanim Junkers opanował produkcję tak mocnych silników, ale nie był w stanie zapewnić dostaw. Dopiero w czerwcu 1937 roku Bf 109 otrzymał silnik Daimler-Benz DB 600. Miał on bezpośredni wtrysk benzyny i z pojemności 33,9 litra osiągał moc startową 960 KM. Po powiększeniu pojemności do 44,7 l i zastosowaniu wtrysku metanolu i wody w 1945 roku miał 2522 KM. W 1937 roku silnik ważył 714 kg, natomiast kompletny samolot ok. 2,1 tony. Pierwsze Bf 109 miały tylko dwa karabiny maszynowe, co podczas walk w Hiszpanii okazało się niewystarczające i uzbrojenie zostało powiększone do czterech km.
W 1938 roku wszystkie fabryki wyprodukowały 400 Bf 109, w kolejnym 1540, z czego 147 macierzysta wytwórnia – reszta powstała na licencji w licznych niemieckich, a następnie także austriackich zakładach. 1 września 1939 roku Luftwaffe miała 1056 myśliwców Bf 109, z czego 946 sprawnych. Do początku 1942 roku Niemcy wyprodukowali ponad 4,5 tys. Bf 109, a do końca wojny 33 tys. – co trzeci bojowy samolot zbudowany w Niemczech.
