Polowanie na zające

Zając należy dziś do bardzo rzadkich mięs na naszych stołach, mimo że przecież hasa po polach cała masa szaraków. Cóż, polowania wyszły z mody, uprawiają dziś je wyłącznie członkowie zorganizowanych kół myśliwskich.

Publikacja: 09.06.2009 06:40

Comber z zająca

Comber z zająca

Foto: stockfood

Poza tym łowy na zające zawsze należały do szczególnie trudnych. Po pierwsze ze względu na to, że niełatwo jest trafić do celu, który tak szybko się porusza i tak dynamicznie zmienia kierunek biegu (a i psy mają małe szanse dopaść szaraka, chyba że wcześniej zostanie zraniony przez myśliwego). Po drugie polowanie na zające objęte jest bardzo szczegółowym regulaminem, zakazującym wielu technik zakwalifikowanych jako kłusownicze. Poluje się tylko w zimie, od listopada do stycznia, z nagonką, w co najmniej sześcioosobowym towarzystwie. Wolno strzelać jedynie prostopadle do linii tyraliery i celować do zwierzyny oddalonej nie więcej niż 30 m (czy coś w tym rodzaju – chodzi o to, żeby polujący nie wystrzelali się nawzajem).

Nie namawiam nikogo, by zajął się myślistwem, gdy jednak zdarzy się komuś wejść w posiadanie zajęczej tuszy (prezent od gajowego lub mrożonka ze sklepu), proponuję wykorzystać któryś z poniższych tradycyjnych przepisów.

[b]zając mielony w galarecie[/b]

1 zając (musi być skruszały, czyli powinien spędzić w przewiewnym miejscu co najmniej miesiąc; można też kupić zająca mrożonego)

ok. 1 kg karczku wędzonego gotowanego

ok. 1 kg chudego boczku (w zależności od wagi zająca – karczku i boczku razem powinno być drugie tyle co zająca)

1 szklanka octu spirytusowego

gałka muszkatołowa

majeranek

pieprz i sól

[b]galareta[/b]:

kości z zająca

500 g kości cielęcych

1 marchew

1 seler

1 korzeń pietruszki

1 por

pieprz i sól

1 jajko

żelatyna

1 łyżka skarmelizowanego cukru

Po oprawieniu zająca zanurzyć go na chwilę we wrzącej wodzie z octem, a następnie wstawić do pieca (200 st.) na trzy kwadranse, od czasu do czasu podlewając wodą, żeby mięso się nie przypiekło.

Zdjąć mięso z kości, przepuścić przez maszynkę razem z wędzonką. Dodać przyprawy, dobrze utrzeć masę.

Z kości zająca i cielęcych z dodatkiem włoszczyzny ugotować intensywny wywar, sklarować białkiem, przecedzić, zaprawić żelatyną, zafarbować karmelem.

Z masy mięsnej formować gałki, nadając im owalną formę. Zalać galaretą i odstawić do stężenia.

[b]zając w śmietanie[/b]

comber i nogi z zająca

100 g słoniny

3 gałązki tymianku

100 ml octu winnego

200 ml wody

1 marchewka

2 cebule

2 ząbki czosnku

1 pietruszka

ó selera

kilka ziaren pieprzu

kilka ziaren ziela angielskiego

kilka ziaren jałowca

2 liście bobkowe

2 łyżki masła

200 ml bulionu wołowego

200 ml śmietany

2 łyżeczki mąki

sól

świeżo zmielony czarny pieprz

Do rondelka wrzucić pokrojone w plastry cebule, posiekany czosnek, pokrojone w kawałki marchewkę, seler, pietruszkę, dodać tymianek, liście laurowe, pieprz, jałowiec i ziele angielskie w ziarenkach, dolać wodę i ocet, zagotować. Odstawić do przestudzenia.

Zająca pokroić w kawałki i naszpikować pokrojoną w cienkie słupki słoniną. Zalać marynatą i odstawić w chłodne miejsce na minimum 24 godz.

Wyjąć mięso z marynaty, osuszyć papierowym ręcznikiem, oprószyć solą i pieprzem. W rondlu rozgrzać masło, obsmażyć zająca ze wszystkich stron. Podlać gorącym bulionem i dusić do miękkości na małym ogniu (ok. 1 godz.).

Wymieszać śmietanę z mąką, wlać do rondla, zagotować, podawać, najlepiej z szerokim makaronem w typie wstążek i duszonymi ze śmietaną buraczkami.

[i]Piotr Bikont dziennikarz, znawca kuchni i smakosz, autor publikacji kulinarnych[/i]

Poza tym łowy na zające zawsze należały do szczególnie trudnych. Po pierwsze ze względu na to, że niełatwo jest trafić do celu, który tak szybko się porusza i tak dynamicznie zmienia kierunek biegu (a i psy mają małe szanse dopaść szaraka, chyba że wcześniej zostanie zraniony przez myśliwego). Po drugie polowanie na zające objęte jest bardzo szczegółowym regulaminem, zakazującym wielu technik zakwalifikowanych jako kłusownicze. Poluje się tylko w zimie, od listopada do stycznia, z nagonką, w co najmniej sześcioosobowym towarzystwie. Wolno strzelać jedynie prostopadle do linii tyraliery i celować do zwierzyny oddalonej nie więcej niż 30 m (czy coś w tym rodzaju – chodzi o to, żeby polujący nie wystrzelali się nawzajem).

Historia
Paweł Łepkowski: Najsympatyczniejszy ze wszystkich świętych
https://track.adform.net/adfserve/?bn=77855207;1x1inv=1;srctype=3;gdpr=${gdpr};gdpr_consent=${gdpr_consent_50};ord=[timestamp]
Historia
Mistrzowie narracji historycznej: Hebrajczycy
Historia
Bunt carskich strzelców
Historia
Wojna zimowa. Walka Dawida z Goliatem
Materiał Promocyjny
Bank Pekao wchodzi w świat gamingu ze swoją planszą w Fortnite
Historia
Archeologia rozboju i kontrabandy