Syn doktora z Niecałej

Podczas przedstawienia autorów szopki Wieniawa zarekomendował Antoniego Słonimskiego następująco: „To jest nasz komunista”. Słonimski uważający się podówczas za anarcho-syndykalistę zaczął tłumaczyć naczelnikowi państwa tę zasadniczą, jego zdaniem, różnicę. Wspominał, że na to „Piłsudski machnął ręką i powiedział:

– Panie, co mi pan głowę zawraca, syn doktora?

– Ja mówię „tak”.

– Niecała 4?

– Ja mówię: „Niecała 6”.

– Znowu pan głowę zawraca, najpierw 4, a potem 6.

Piłsudski miał rację, bo przeprowadziliśmy się z czwartego pod szósty”.

Józef Piłsudski, wytrawny konspirator, doskonale pamiętał adresy, gdzie przebywał w swoim „podziemnym” okresie. A tę anegdotę Antoni Słonimski przywoływał często i chętnie, świadczyć miała bowiem o jego piłsudczykowskich sympatiach. Wiarygodność poety pozostawiała jednak, delikatnie mówiąc, wiele do życzenia.

Oto w 1951 r., ledwie wrócił z Londynu na stałe do kraju, tak w wierszu „przywitał wieś polską”:

Kraju zboża i wierszy,

Witaj, ziemio życzliwa!

W dziejach naszych raz pierwszy

Wolna i sprawiedliwa.

„Raz pierwszy”, zatem „za sanacji” była niewola, rządy krwiopijców i kryptofaszyzm. Niebawem zwróci się do „braci z Rzymu i Salem”, by patrzyli na Wschód, skąd idą dla nich „dni radosne”, rozmarzy się o świecie bez wyzysku, „o który walczył Lenin”, opluje Miłosza, który wybierze wolność, a pozostających na emigracji poetów-przyjaciół wezwie do powrotu. Nie zdzierży tego Marian Hemar, mówiąc o twórcy „Alarmu”: „Cóż za szmata/ Pod pozorami literata”. A dalej napisze tak:

Patrzcież na tego Słonimskiego –

To on, sympatyk lewicowiec

Od Saint Simona i Steckiego,

Były Beckowiec i ludowiec,

Co „lubił lud, lecz w lemoniadzie”

(Jak kiedyś pisał w swej „Paradzie”)

I były Mikołajczykowiec,

Adiutant Kota i praporszczyk,

Były kosynier i liberał,

Były Piłsudczyk. I Sikorszczyk,

(W pamięci-m sobie to zachował,

Jak nam w Londynie imponował,

Jak tutaj z dumą w krąg spozierał,

Bąkając głosem swym niedbałym:

„Dziś jem śniadanie z Jenerałem”...

Mówił „jenerał”, nie „generał”,

Przez jot, bo brzmiała mu ta jota

Z napoleońska i z Or-Ota) –