Kiedy Liga Narodów przyznała Wielkiej Brytanii zarząd mandatowy nad Palestyną w 1921 r., mocarstwo stało się w pewnym sensie patronem syjonizmu. Utworzenie żydowskiego państwa narodowego w Palestynie zostało zaczerpnięte z książki Theodora Herzla „Państwo żydowskie" z 1896 r. Jednak w największym stopniu za utworzenie późniejszego Państwa Izrael w Palestynie odpowiadała deklaracja brytyjskiego ministra spraw zagranicznych Arthura Jamesa Balfoura z 1917 r. To właśnie w niej zostały nakreślone założenia brytyjskiej polityki w Palestynie na ponad dwie dekady. Z kolei syjoniści potraktowali ją jako trwałe, moralne, a dla niektórych wręcz statutowe prawo do osiedlania się Żydów w Palestynie. Brytyjczycy w deklaracji Balfoura jasno określili swój zamiar ustanowienia siedziby narodowej dla narodu żydowskiego, jednak to właśnie przywódcy organizacji syjonistycznych odczytywali ją jako obietnicę powstania państwa żydowskiego, a nie państwa dla Żydów.