Dieta pompejańska dla ubogich

Badacze nie znaleźli niczego, co świadczyłoby o tym, że w ciągu pięciu wieków mieszkańców nękały fale głodu, w tym czasie nie występowały okresy, w których dieta była uboga.

– Według rozpowszechnionej opinii masy, czyli pospólstwo Cesarstwa Rzymskiego, przypominały gryzonie myszkujące po zaułkach i szukające jakiegokolwiek pożywienia; ludzie z plebsu byli rzekomo zadowoleni, gdy trafiła im się miska zjełczałej kaszy. Obraz taki jest z gruntu nieprawdziwy, o czym świadczą prowadzone przez nas wykopaliska – wyjaśnia prof. Steven Ellis.

Rezultaty te zostały przedstawione w Chicago podczas dorocznej konferencji organizowanej przez Archaeological Institute of America.

Ludzie zamożniejsi jadali oczywiście wykwintniej. Świadczy o tym zawartość śmietników i rur kanalizacyjnych w ich siedzibach. Na ich stołach pojawiały się przyprawy pochodzące z Indonezji, egzotyczne ptaki takie jak pelikany i flamingi, a nawet mięso żyraf.

To, że kość udowa żyrafy znalazła się na śmietniku jednej z pompejańskich restauracji średniej klasy po tym, jak rzeźnik rozebrał udziec i wykroił z niego połcie na pieczeń i kotlety, dowodzi, że mięso to było częścią codziennego menu. Wskazuje to także na rozległość rzymskiego handlu.

– Zwierzę musiało zostać przetransportowane z Afryki żywe, albo pochodziło z jakiejś miejscowej hodowli – uważa prof. Ellis.