Rozkaz nr 00485, którego kopia zachowała się w archiwum NKWD w Charkowie, określał, kogo i z jakiego powodu należy aresztować. Do więzień NKWD trafili przede wszystkim wszyscy pozostali przy życiu polscy jeńcy wojenni z czasów wojny polsko-bolszewickiej 1919–1920 oraz wszyscy członkowie polskich partii i organizacji społecznych, których NKWD scharakteryzowało jako „działaczy antysowieckich”, z polskojęzycznych obszarów ZSRR. Oczywiście, nikt w lokalnych oddziałach NKWD nie zamierzał się bawić w analizowanie postaw politycznych poszczególnych osób. Aresztowania objęły wszystkich Polaków i osoby podejrzane o sympatie propolskie, w tym komunistów polskich, którzy w skrajnej naiwności wystąpili o azyl polityczny w ZSRR.