Instytut Pamięci Narodowej uzupełnił katalog osób inwigilowanych przez organy represji PRL i znalazły się nim wpisy dotyczące Kazimierza Deyny.
Kazimierz Deyna (1947-1989) był reprezentantem Polski w latach 1968 – 1978, kapitanem drużyny narodowej w latach 1973-1978 i królem strzelców turnieju piłkarskiego rozgrywanego podczas Igrzysk Olimpijskich w Monachium 1972 r., ponadto złotym i srebrnym medalistą olimpijskim z Monachium i Montrealu, ponadto srebrnym medalistą X Mistrzostw świata w piłce nożnej rozgrywanych w 1974 r w RFN. Największe klubowe sukcesy piłkarskie Kazimierz Deyna święcił w drużynie Legii Warszawa, dokąd trafił w ramach służby wojskowej jesienią 1966 r. Z klubem tym dwukrotnie zdobył mistrzostwo Polski, dwa razy wicemistrzostwo, zaś w sezonie 1969/1970 dotarł do półfinału Pucharu Europy Mistrzów Krajowych (poprzednik Ligi Mistrzów), gdzie Legia uległa późniejszemu zdobywcy trofeum Feyenoordowi Rotterdam.
Czytaj więcej
Legii Warszawa nie wystarczyło wyobraźni, a może nawet klasy, by wysłać drużynę na pierwszy turniej juniorów o Puchar Kazimierza Deyny.
Po mistrzostwach świata w RFN pozyskaniem Deyny były zainteresowane czołowe drużyny europejskie w tym: Real Madryt, Bayern Monachium, Inter Mediolan. Deyna jednak jako piłkarz Legii był oficerem Ludowego Wojska Polskiego co uniemożliwiało transfer piłkarza na Zachód.
Deyna znalazł się pod obserwacją służb specjalnych PRL. Z informacji ujawnionych przez IPN wynika, że już od początku lat 70. Wojskowa Służba Wewnętrzna (ówczesny wojskowy kontrwywiad – dop. red.) raportowała że Deyna wraz ze swoimi kolegami z Legii i reprezentacji Lesławem Ćmikiewiczem i Robertem Gadochą z racji częstych wyjazdów do krajów kapitalistycznych utrzymują kontakty z osobami „ciekawymi z punktu widzenia kontrwywiadowczego”. Kazimierza Deynę i jego kolegów z tego powodu miano nawet kilkukrotnie przesłuchiwać, ale piłkarze „nie udzielili nam i Służbie Bezpieczeństwa wyczerpujących informacji i ukrywali znane im okoliczności” – wynika z raportów WSW.
