Pałac Buckingham, czyli londyński dom króla

Pałac Buckingham jest nazywany przez londyńczyków „domem królowej”. Ta nazwa nie nawiązuje jednak do Elżbiety II, niedawno zmarłej właścicielki pałacu, ale do ukochanej żony Jerzego III – królowej Charlotte.

Przez pierwsze 100 lat pałac Buckingham był traktowany przez londyńczyków jako duży dom. Król Jerzy III kupił ten budynek dla swojej żony, ponieważ z tego miejsca było niedaleko do pałacu św. Jakuba, który stanowił i nadal stanowi urzędową rezydencję królewską. W przestrzennych komnatach i rozległych ogrodach król i jego rodzina mogli się czuć swobodni i wolni od protokołu dworskiego. Dopiero w latach 20. XIX w. król Jerzy IV z pomocą architekta Johna Nasha przebudował rezydencję na neoklasycystyczny pałac królewski. W 1837 r. księżniczka Wiktoria udała się z pałacu Buckingham na swoją koronację, tym samym ustanawiając to miejsce oficjalną rezydencją królewską.

Czytaj więcej

Polityka

Część personelu Karola III zostanie zwolniona? "Skrajnie bezduszne"

Jak informuje dziennik „The Guardian”, po wstąpieniu na tron nowego monarchy, Karola III, część personelu jego dotychczasowej siedziby, Clarence House, może zostać zwolniona. "Zmiany są nieuniknione, ale ich skala i tempo są skrajnie bezduszne" - ocenił brytyjski związek zawodowy, Public and Commercial Services (PCS), w cytowanym przez media oświadczeniu.

Do XVI w. królowie angielscy mieszkali w pałacu Westminsterskim, który obecnie jest budynkiem parlamentu. Od czasów panowania Henryka VIII do wybuchu rewolucji angielskiej siedzibą królewską był pałac Whitehall. Od 1698 r. monarchowie rezydowali w pałacu św. Jakuba. W 1761 r. Jerzy III kupił rezydencję Buckingham dla swojej żony Charlotte, ale dopiero za panowania królowej Wiktorii uczyniono z gmachu oficjalną siedzibę królewską. Obecnie pałac Buckingham jest oficjalną rezydencją monarchy, ale wszystkie ceremonie odbywają się w pałacu św. Jakuba. Dlatego instytucję monarchii brytyjskiej nazywa się „dworem św. Jakuba”.

Powierzchnia pałacu Buckingham wynosi 77 tys. m2 , co sprawia, że obiekt należy do największych w Europie rezydencji królewskich. Pod względem liczby pomieszczeń siedziba monarchów angielskich ustępuje jedynie pałacowi Królewskiemu w Madrycie: zaprojektowany przez włoskiego architekta Filippo Juvarę, XVIII-wieczny Palacio Real składa się z 2800 pokoi. Równie olbrzymie są proporcje dawnej rezydencji królów Szwecji – Kungliga Slottet – w skład której wchodzi 609 pokoi. Pałac sztokholmski ma 115 m szerokości i 120 m długości, co czyni ten budynek niemal cztery razy większym od oficjalnej siedziby monarchów Norwegii. Norwescy władcy muszą zadowolić się „jedynie” 174 pokojami o łącznej powierzchni 17 624 m2 , z której zaledwie 1000 m2 przeznaczono na prywatną przestrzeń dla rodziny panującej.

Pięć ciekawostek dotyczących pałacu Buckingham

Ogród pałacu Buckingham jest największym prywatnym ogrodem Londynu. Królewskie przyjęcia odbywają się w nim cztery razy do roku. Jest to jeden z największych ogrodów pałacowych w Europie. Pałac Buckingham jest najczęściej odwiedzanym domem prywatnym w Wielkiej Brytanii. Rocznie rezydencję królowej odwiedza 55 tys. osób. W pałacu znajduje się 350 zegarów – to jedna z największych prywatnych kolekcji na świecie. Komnata balowa zaś stanowi największe pomieszczenie w budynku. W czasie bankietów przy stole może zasiąść 150 osób. 188 pokoi i 70 łazienek przeznaczono na sypialnie dla personelu pałacowego. Rodzina królewska musi zadowolić się 52 komnatami i 18 łazienkami.

A skąd pochodzi nazwa tej rezydencji? Od Johna Sheffielda, syna hrabiego Mulgrave, urodzonego w 1647 r. Był wybitnym angielskim mężem stanu i poetą. W podzięce za zasługi dla korony brytyjskiej w 1703 r. John Sheffield otrzymał tytuł księcia Buckingham i Normanby. W tym samym roku zaczęła się budowa nowej rezydencji londyńskiej księcia, którą od tytułu księcia nazwano pałacem Buckingham. Książę nigdy nie dokończył budowy nowej siedziby. Zmarł w domu znajdującym się nieopodal, wybudowanym w parku św. Jakuba. Obecnie park ten jest częścią kompleksu parkowego pałacu Buckingham.

Królewski taras

Od 1703 r. pałac Buckingham miał dziesięciu właścicieli. W czasie uroczystości otwarcia Wielkiej Wystawy w Londynie w 1851 r. królowa Wiktoria wyszła na centralny balkon pałacu Buckingham, żeby pozdrowić londyńczyków. Od tej pory przyjął się zwyczaj, że w ważne święta państwowe brytyjska rodzina królewska pozdrawia z centralnego tarasu zgromadzonych pod pałacem poddanych. Król Jerzy VI uzupełnił ten zwyczaj przelotem myśliwców RAF nad pałacem Buckingham.

Sale i komnaty pałacu Buckingham są przepełnione dziełami sztuki światowej. W zbiorach pałacowej Galerii Królewskiej znajdują się m.in. obrazy Rembrandta, Bernarda Bellotta (Canaletta) czy Franza Xavera Winterhaltera. W komnatach pałacu Buckingham organizowane są sezonowe wystawy tematyczne ukazujące bogactwo zbiorów królewskich. Każda sala w pałacu wyróżnia się unikalnymi zdobieniami, kolorami i atmosferą. Najpiękniejsza i największa jest sala balowa, zajmująca powierzchnię ok. 658,6 m2. Szczególnie piękna i niezwykle bogato zdobiona jest Sala Błękitna, w której monarcha spotyka się z osobami szczególnie zasłużonymi dla państwa.

Jedną z największych atrakcji turystycznych Londynu jest uroczysta zmiana warty przed pięknie zdobioną bramą pałacu Buckingham. Ceremonia obywa się od kwietnia do lipca codziennie o 11.30, a w pozostałych miesiącach co drugi dzień. Na tyłach królewskiej rezydencji znajduje się 16-hektarowy ogród (na którym zbudowano lądowisko dla helikopterów), korty tenisowe oraz niewielkie jezioro. W ogrodzie królewskim żyje 30 gatunków ptaków i rośnie ponad 350 odmian dzikich kwiatów. Odbywają się tam przyjęcia, koncerty muzyki klasycznej, a od 2000 r. nawet turnieje tenisowe.

Tradycja i nowoczesność

Rezydencja królewska była jednym z pierwszych domów w Anglii, do którego zawitała elektryczność. Pierwsze gniazdko elektryczne zainstalowano w sali balowej pałacu Buckingham w 1883 r. Do 1887 r. niemal wszystkie pomieszczenia zostały oświetlone światłem elektrycznym. Obecnie w pałacu znajduje się ok. 40 tys. żarówek. Innym przykładem połączenia nowoczesności z tradycją było otwarcie w 1902 r. sali operacyjnej dla księcia Edwarda, który cierpiał na zapalenie otrzewnej. Po pomyślnej operacji książę mógł zostać przewieziony do Opactwa Westminsterskiego, gdzie został koronowany na króla Edwarda VII.