Święto humanitarnej pomocy

Data 8 maja, kiedy przypada święto Czerwonego Krzyża i Czerwonego Półksiężyca, to dzień urodzin założyciela Czerownego Krzyża, Henri Dunanta. Ten szwajcarski filantrop był założycielem Czerwonego Krzyża i laureatem pierwszej, przyznanej w 1901 roku Pokojowej Nagrody Nobla (wraz z Francuzem Frédérikiem Passym).

Powołanie Czerwonego Krzyża było efektem podróży Dunanta na spotkanie z cesarzem Napoleonem III, kiedy to miał prosić o pomoc w realizacji jednego ze swoich humanitarnych projektów. Po drodze mijał miasteczko Solferino, tuż po jednej z najkrwawszych bitew ówczesnej Europy. Widzi ciała zabitych i dogorywających żołnierzy, których nikt nie próbuje ratować. Na pomoc rusza sam Dunant, organizując w pobliskiej miejscowości polowy szpital. Opatruje rany, podaje wodę, namawia okoliczną ludność do pomocy. Niechętną, bo przecież chodzi o pomoc wrogom. Ale Dunantowi udaje się przekonać miejscowych, że niezależnie od narodowości żołnierze cierpią tak samo. Powstaje hasło Tutti fratelli - wszyscy jesteśmy braćmi.

Po dwóch latach Dunant, któremu wspomnienia z pola bitwy nie dają spokoju, pisze książkę "Wspomnienie Solferino". Nieduża książeczka w całej Europie zyskuje popularność. Dunant zaproponował w niej, by we wszystkich krajach powołać organizacje, które w ramach wolontariatu niosłyby pomoc rannym na polach walki. Dla bezpieczeństwa miałby tę organizację wyróżniać znak sygnalizujący stronom konfliktu jej neutralność.

W lutym 1863 roku z inicjatywy Dunanta powstaje Komitet Pięciu, złożony z samego pomysłodawcy i czterech innych wpływowych Szwajcarów. W październiku Komitet zwołuje międzynarodową konferencję. Do Genewy przybywają delegacje 14 państw. Propozycja powołania organizacji niosącej pomoc znajduje przychylność, a jej znakiem staje się czerwony krzyż.

Czerwony Krzyż zaczyna działać, a jego założyciel - popadać w niepamięć. Po latach tułaczki trafia do przytułku w Heiden. Tam odnajdzie go dziennikarz i nagłośni historię jego życia. Rezultatem jest przyznanie staremu Szwajcarowi pierwszej Pokojowej Nagrody Nobla.

Muzułmański Półksiężyc

Organizacja powstała jako muzułmański odpowiednik Czerwonego Krzyża. Podobnie jak w przypadku Czerwonego Krzyża, również o powstaniu Czerwonego Półksiężyca zdecydowała wojna. Od 1876 roku, a więc od czasu wojny turecko-rosyjskiej, ta organizacja niesie pomoc humanitarną w krajach muzułmańskich.

Pole do działania

Historia zapewniła obydwu organizacjom mnóstwo okazji do działania. Pierwsza wojna światowa, lokalne konflikty zbrojne spowodowały, że nie brakowało ofiar, którym trzeba było nieść pomoc. W chwilach wolnych od konfliktów, Krzyż i Półksiężyc działały w zakresie ochrony zdrowia, szerzenia higieny, szkolenia personelu, tworzenia instytucji opiekuńczych.

W 1919 roku powołano Ligę Stowarzyszeń, która jednoczyła obydwie organizacje i ułatwiała niesienie pomocy i wzajemne kontakty. Liga z czasem przerodziła się w Ruch Czerwonego Krzyża i Czerwonego Półksiężyca. Do jego obowiązków, oprócz pomocy ofiarom konfliktów wojennych, doszła również walka ze współczesnymi plagami, m.in. z narkomanią i AIDS.

Święto Dunanta

By pamięć o założycielu Czerwonego Krzyża nie zaginęła, dzień jego narodzin ustanowiono Światowym Dniem Czerwonego Krzyża i Czerwonego Półksiężyca.

Jako pierwsi z tą inicjatywą wystąpił w 1922 roku Czechosłowacki Czerwony Krzyż, który zaproponował ogłoszenie rozejmu w czasie świąt wielkanocnych. Ta trzydniowa symboliczna inicjatywa miała służyć propagowaniu pokoju.

Pomysł ten, znany jako "Rozejm Czerwonego Krzyża", jest dziś traktowany jako początek idei ustanowienia Światowego Dnia Czerwonego Krzyża i Czerwonego Półksiężyca. Ostateczną decyzję o jego ustanowieniu podjął w 1948 roku Komitet Wykonawczy Ligi Stowarzyszeń Czerwonego Krzyża i Czerwonego Półksiężyca.