15 maja 1976 r. Hasło: Niepodległość

Tuż przed VII Zjazdem PZPR (w grudniu 1975 r.), zostaje przekazany władzom List 59, protest intelektualistów przeciwko zapowiedzianym zmianom w Konstytucji PRL, zapewniającym Sowietom wieczysty sojusz. List postuluje niezbędne wolności obywatelskie, odnosząc się zarazem do uznanego formalnie przez władze aktu końcowego Konferencji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie (1 sierpnia 1975 r.), mającego gwarantować społeczeństwom przestrzeganie demokratycznych norm.

Na przełomie lat 1975/1976 powstaje znacznie pełniejszy manifest opozycyjny. Nieduża grupa intelektualistów skupiona wokół Zdzisława Najdera, formułuje dalekosiężny plan działań prowadzących Polskę do odzyskania własnej państwowości. Polskie Porozumienie Niepodle- głościowe, wbrew powszechnemu poglądowi i praktyce, używa wprost postulatu niepodległości. Z czasem przekona do tego resztę opozycji.

Z wytycznych KC na VII Zjazd PZPR

Należy potwierdzić w Konstytucji historyczny fakt, że Polska Rzeczpospolita Ludowa jest państwem socjalistycznym, w którym władza należy do ludu pracującego miast i wsi, a kierowniczą siłą jest Polska Zjednoczona Partia Robotnicza. [...]

Realizacja wszystkich dążeń narodu polskiego związana jest nierozerwalnie z socjalizmem, z braterskim sojuszem Polski i Związku Radzieckiego, z przynależnością naszego kraju do socjalistycznej wspólnoty.

Warszawa, 4 września 1975

[O dynamiczny rozwój budownictwa socjalistycznego – o wyższą jakość pracy i warunków życia narodu. Wytyczne Komitetu Centralnego na VII Zjazd PZPR, Warszawa 1975]

Z listu otwartego 59 intelektualistów polskich, złożonego w Kancelarii Sejmu przez prof. Edwarda Lipińskiego (ekonomistę)

„Wytyczne na VII Zjazd PZPR" zawierają zapowiedź zmiany Konstytucji. Po Konferencji [Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie] w Helsinkach, na której rząd polski wraz z 34 rządami innych państw potwierdził uroczyście Powszechną Deklarację Praw Człowieka, uważamy, że wprowadzenie tych podstawowych wolności stać się powinno nowym etapem w historii narodu i w życiu jednostek. [...]

Zagwarantowanie tych podstawowych wolności nie da się pogodzić z przygotowywanym oficjalnie uznaniem kierowniczej roli jednej partii w systemie władzy państwowej. Tego rodzaju konstytucyjne stwierdzenie nadawałoby partii politycznej rolę organu władzy państwowej, nieodpowiedzialnego przed społeczeństwem i niekontrolowanego przez społeczeństwo. W tych warunkach Sejm nie może być traktowany jako najwyższy organ władzy ustawodawczej, rząd nie jest najwyższym organem wykonawczym, a sądy nie są niezawisłe.

Należy zapewnić realizację prawa wszystkich obywateli do wysuwania i wybierania swych przedstawicieli w pięcioprzymiotnikowych wyborach. Należy zapewnić niezawisłość sądów od władz wykonawczych, a Sejm uczynić rzeczywiście najwyższą władzą ustawodawczą.

Warszawa, 5 grudnia 1975

[Memoriał 59 oraz inne dokumenty i wypowiedzi związane z obroną swobód obywatelskich i zmianą konstytucji w PRL, Monachium 1976]

Mieczysław F. Rakowski (redaktor naczelny „Polityki", członek KC PZPR) w dzienniku

Posiedzenie Sejmu, na którym przyjęliśmy poprawki do konstytucji. [...] Wszyscy, z wyjątkiem [Stanisława] Stommy, który wstrzymał się od głosu, głosowali za przyjęciem poprawek. [...] Nie muszę dodawać, że gdy opuszczałem gmach Sejmu, to poza wielkim kacem moralnym niczego innego nie czułem. Polska dokonała dzisiaj kolejnego kroku w kierunku umocnienia autorytarnych rządów.

Warszawa, 10 lutego 1976

[Mieczysław F. Rakowski, Dzienniki polityczne 1976–1978, Warszawa 2002]

Andrzej Kijowski (pisarz) w dzienniku

Wczoraj w telewizji straszne oglądałem widowisko: „debatę" sejmową w sprawie poprawek konstytucyjnych. [...] Coraz podlej i tchórzliwiej postępują, wykonując wszystko, co im zleci zwierzchność, coraz mniej troszczą się o reputację społeczną, nie mówiąc już o dobru publicznym. [...] Jeden za drugim wstępowali na trybunę i martwymi głosami dukali zadaną lekcję. Nie znalazł się ani jeden człowiek, co by jakiś ton osobisty wydał z siebie.

Warszawa, 11 lutego 1976

[Andrzej Kijowski, Dziennik 1970–1977, Kraków 1998]

Gustaw Herling-Grudziński (pisarz) w dzienniku

Miesiąc temu nazwałem Memoriał [List 59] w „Giornale" dokumentem o znaczeniu historycznym. Tę ocenę potwierdziła fala dalszych wystąpień przeciw zmianom i uzupełnieniom konstytucyjnym – fala, w której uderza przelanie się poza „środowisko", jakby zapoczątkowanie ruchu ogólnospołecznego i ogólnonarodowego. Czemu to przypisać? Przecież zmiany i uzupełnienia konstytucyjne są tylko arbitralną ratyfikacją podwójnej polskiej niesuwerenności, wobec komunistycznej Monopartii i wobec moskiewskiego Nadsuwerena, czyli stanu trwającego od końca wojny. Dlaczego opieczętowanie „sytuacji realnej" podziałało nagle jak wstrząs? [...]

Gierek zdecydował się prawdopodobnie zapłacić cenę konstytucji za przedzjazdową prolongatę zaufania ze strony Nadsuwerena, nie spodziewając się (jako „pragmatysta"), że po trzydziestu latach panowania „sytuacji realnej" Polacy przywiązują jeszcze wagę do podpisów i stempli.

Rzym, 12 lutego 1976

[Gustaw Herling-Grudziński, Dziennik pisany nocą. T. 1, 1971–1981, Kraków 2011]

Prof. Edward Lipiński w liście otwartym do Edwarda Gierka (I sekretarza KC PZPR)

Niezbędna jest w kraju opozycja. Legalna, równouprawniona, zgodna z zagwarantowaną w Konstytucji zasadą swobody zrzeszeń i zgromadzeń. Pluralizm polityczny wyraża się także w niezbędnej swobodzie ruchu zawodowego, ruchu konsumentów, wolnej prasie. [...] Jestem głęboko przekonany, że ruch odnowy będzie coraz silniejszy, że nasilające się ostatnio represje nie zdołają go na dłużej powstrzymać.

Warszawa, kwiecień 1976

[Edward Lipiński, List otwarty do tow. E. Gierka, „Kultura" nr 6/1976]

Zdzisław Najder w Programie Polskiego Porozumienia Niepodległościowego

PPN-owi przyświecają następujące cele: