Początki wyścigu zbrojeń

Pisze on: „Archimedes uruchomił swe machiny. Posypały się na piechotę wszelakiego rodzaju pociski i kamienie kolosalnej wielkości, spadające w dół ze świstem i niewiarygodną szybkością, tak że nic nie wytrzymywało ich uderzenia, lecz przewracały wielu ludzi, będących w ich zasięgu, i dezorganizowały szyki. Jednocześnie tam, nad okrętami, zawisły nagle z murów drągi, które jedne okręty zanurzały w głębię uderzając w nie i naciskając swym ciężarem, inne chwytały żelaznymi kleszczami czy też dziobami podobnymi do dziobów żurawi i podnosiły je za przody w górę do położenia pionowego, a następnie tyłem zanurzały w wodę. Jeszcze inne za pomocą naciągniętych lin obracano z rozpędem w koło i tak ciskano na sterczące pod murami strome skały, czyniąc zarazem wielkie zniszczenie wśród znajdujących się na nich i tak samo miażdżonych ludzi. Nieraz także okręt podniesiony w górę z morza obracał się to w tę, to w drugą stronę wisząc w powietrzu swym widokiem wywoływał dreszcz przerażenia, aż w końcu ludzie z niego pospadali i powyskakiwali, a on pusty rozbijał się o mury albo upadał w dół, jeśli uchwyty rozluźniono. [...] Ostatecznie też Marcellus, widząc Rzymian tak zastraszonych, że na widok każdego rozciągniętego na murach, choćby małego sznura czy drąga wołali, że to właśnie Archimedes szykuje na nich jakąś machinę, i odwracając się uciekali, wstrzymał się całkowicie od walki i szturmu [...]” (Plutarch, „Żywoty sławnych mężów”, Marcellus, XVII).