[srodtytul]Piechur US Army z BAR[/srodtytul]
Amerykanie w zasadzie nie mieli na wyposażeniu klasycznego ręcznego karabinu maszynowego, a podstawową bronią wsparcia piechoty na szczeblu drużyny były BAR (Browning Automatic Rifle), czyli karabiny automatyczne Browninga. Historia BAR sięga początków XX wieku, kiedy to zaczęto poszukiwać szybkostrzelnej broni indywidualnej dla atakujących mas piechoty. Genialny Browning opracował karabin, który wykorzystywał zasadę odprowadzania gazów prochowych przez boczny otwór w lufie, jednakże aż do momentu przystąpienia Stanów Zjednoczonych do wojny w 1917 roku nie podjęto seryjnej produkcji. Kiedy wysłano żołnierzy do Europy, rozpoczęło się gorączkowe dopracowywanie projektu i zdążono nawet uruchomić produkcję, jednak na front trafiło stosunkowo niewiele BAR. Karabin dostosowany był do standardowej amunicji karabinowej 0,30 cal (7,62 mm) i zasilano go z pudełkowego magazynka na 20 nabojów. Broń przeznaczona była do strzelania z biodra lub ramienia.
Po I wojnie światowej zaprzestano masowej produkcji dla armii USA (produkowano jedynie niewielką liczbę zmodyfikowanych karabinów na potrzeby kawalerii), ale bronią zainteresowano inne kraje, które podjęły u siebie licencyjne wytwarzanie (Belgia, Polska, Szwecja), dostosowując karabin do standardu erkaemu. Polegało to m.in. na zastosowaniu innych, masywniejszych luf z żebrowaniem, dzięki czemu broń była lepiej przystosowana do prowadzenia ognia ciągłego. W Stanach zaś opracowano pod koniec lat 30. kolejną wersję, oznaczoną jako M1918 A1, która różniła się od pierwowzoru zastosowaniem dwójnogu oraz tłumika płomienia u wylotu lufy.
Tuż przed wojną powstała ostatnia wersja oznaczona jako BAR M1918 A2. Najważniejszą zmianą było zastosowanie przełącznika regulującego szybkostrzelność ognia automatycznego – 500 – 600 strz./min lub 300 – 350 strz./min, karabin nie był dostosowany do ognia pojedynczego, ale dobry strzelec potrafił oddawać pojedyncze strzały (wówczas przełącznik ustawiano na mniejszą szybkostrzelność), zmieniono także umiejscowienie dwójnogu, montując go tuż przy wylocie lufy. BAR M1918 A2 miał długość 1,2 m (lufa 0,6 m) i ważył niecałe 9 kg. Często żołnierze na froncie we własnym zakresie „odchudzali” karabin, demontując dwójnóg, tłumik wylotowy i metalową, składaną nakładkę kolby (oparta była na ramieniu podczas prowadzenia ognia w pozycji leżącej), przywracając broni tym samym formę z okresu I wojny. Karabin Browninga cieszył się dobrą opinią użytkowników, powszechnie wykorzystywano go jeszcze podczas wojny w Korei. Z czasem Amerykanie „dorobili” się wreszcie prawdziwego erkaemu (w zasadzie ukaemu), był nim niezbyt udany M60 stosowany szeroko podczas wojny w Wietnamie.
[srodtytul]„Jap” z peemem[/srodtytul]
