[srodtytul]Świat[/srodtytul]
26 kwietnia w San Francisco rozpoczęła się konferencja, na której przygotowano kartę przyszłej Organizacji Narodów Zjednoczonych. Wzięli w niej udział przedstawiciele 50 państw (bez Polski, gdyż ZSRR popierał marionetkowy tzw. rząd tymczasowy, a alianci zachodni jeszcze uznawali rząd Tomasza Arciszewskiego rezydujący w Londynie). Większość ustaleń w sprawie struktury ONZ zapadła podczas konferencji w Dumbarton Oaks w październiku 1944 roku oraz konferencji Wielkiej Trójki w Jałcie w lutym 1945 r. W San Francisco ustanowiono, że będzie się ona składać ze Zgromadzenia Ogólnego obejmującego wszystkie państwa członkowskie, Rady Bezpieczeństwa, Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości i Rady Ekonomiczno-Społecznej.
Sporne pozostały jedynie kwestia roli ostatniej z wymienionych struktur (wbrew Amerykanom Rosjanie chcieli, by spełniała tylko rolę arbitrażową) oraz prawo weta w Radzie Bezpieczeństwa, którym miały dysponować tylko mocarstwa – stali członkowie tego gremium. W następnych latach przyjęto, że do zawetowania rezolucji RB wystarczy weto jednego członka stałego lub siedem głosów innych państw. Kartę Narodów Zjednoczonych państwa-sygnatariusze podpisały 26 czerwca 1945 roku, a ONZ została powołana do życia 24 października.
[srodtytul]Europa[/srodtytul]
Wobec zbliżającego się frontu Niemcy ogłosili Wiedeń „strefą obronną”. Rosjanie liczyli, że wiedeńczycy wzniecą antyhitlerowskie powstanie, jednak apel marszałka Tołbuchina spotkał się z obojętnością. Oddziały sowieckie wkroczyły do miasta już 6 kwietnia, ale zdobywanie go zajęło im prawie tydzień. 13 kwietnia wznowiły działalność partie zdelegalizowane przez reżim nazistowski: Socjalistyczna Partia Austrii, Austriacka Partia Ludowa (kontynuatorka Partii Chrześcijańsko-Społecznej) i Komunistyczna Partia Austrii. Na czele utworzonego przez nie rządu tymczasowego stanął Karl Renner, w latach 1919 – 1920 pierwszy kanclerz Republiki Austrii, a w latach 1930 – 1933 przewodniczący izby niższej parlamentu. Rząd ogłosił niepodległość Austrii i wprowadzenie konstytucji „przejściowej”. Mimo że Renner był umiarkowanym socjaldemokratą, alianci zachodni podejrzewali, że Sowieci chcą wprowadzić jego rękami komunizm. Oficjalnie uznali go dopiero na jesieni tego roku. W grudniu 1945 roku Renner został pierwszym prezydentem nowej republiki.
