[srodtytul]Świat[/srodtytul]
Przed wojną władze brytyjskie sprzeciwiały się napływowi Żydów do znajdującej się pod ich zarządem Palestyny. Podczas wojny, gdy Niemcy masowo eksterminowali ludność żydowską, zmieniły stanowisko. Przedstawiciele wpływowego Kongresu Żydowskiego zażądali otwarcia Palestyny dla żydowskiej imigracji. 13 sierpnia 1945 roku kongres zaproponował prezydentowi USA Harry’emu Trumanowi i brytyjskiemu premierowi Attlee utworzenie państwa Izrael, które mogłoby przyjąć milion Żydów, w tym ocalonych z Holokaustu. W następnym roku organizacja odrzuciła brytyjski plan utworzenia wspólnego państwa żydowsko-arabskiego. 29 listopada 1947 roku Zgromadzenie Ogólne ONZ przyjęło rezolucję nr 181, w myśl której Palestyna została podzielona na dwa oddzielne państwa (Jerozolima miała się znaleźć pod nadzorem ONZ). 14 maja 1948 roku, dzień przed wygaśnięciem brytyjskiego mandatu w Palestynie, Żydzi ogłosili powstanie państwa Izrael. Następnego dnia zaatakowała je koalicja państw arabskich. W wyniku wojny, która została przerwana w lipcu 1949 roku, wojskom izraelskim udało się opanować większość Palestyny. Żadne z państw Ligi Arabskiej nie uznało istnienia Izraela.
[srodtytul]Europa[/srodtytul]
14 sierpnia 1945 roku dobiegł końca trwający kilka tygodni proces marszałka Philippe’a Pétaina, podczas wojny przywódcy Państwa Francuskiego ze stolicą w Vichy. Mimo że oskarżony odrzucał zarzut o zdradę i argumentował, że jego upokarzająca kapitulacja przed Niemcami i Włochami w czerwcu 1940 roku oraz stanięcie na czele kolaboracyjnego rządu Vichy miały na celu uratowanie Francji przed katastrofą, sąd wojskowy skazał go na śmierć. Ze względu na podeszły wiek (89 lat) i wielkie zasługi z czasów pierwszej wojny światowej gen. Charles de Gaulle 17 sierpnia zamienił Pétainowi karę na dożywotnie więzienie.
[srodtytul]Polska[/srodtytul]