Zajął Wiślicę i stamtąd starał się rozszerzać swój stan posiadania. Sytuacja zmieniła się jednak dopiero w 1305 r., wraz ze śmiercią Wacława II. Wtedy panowanie czeskie w Polsce zupełnie upadło. Łokietkowi podporządkowała się ziemia krakowska, jego władzę uznał nawet biskup Jan Muskata, najsilniejszy stronnik króla czeskiego. Następnie Łokietek ruszył na północ, zajmując kolejno ziemie sieradzką, łęczycką, Kujawy brzeskie, gdzie został entuzjastycznie przyjęty. Podporządkowali mu się książęta Kujaw północnych i Pomorze Gdańskie. Natomiast Wielkopolskę opanował Henryk głogowski.
Następca Wacława II, jego syn Wacław III, nie od razu mógł interweniować. Najpierw musiał się porozumieć z Niemcami. Zobowiązał się oddać Brandenburgii Pomorze Gdańskie, na którym przecież nie panował. Następnie wyruszył do Polski, aby odzyskać utracone królestwo. Jednak nie dotarł do celu – został zamordowany w Ołomuńcu.
Na Wacławie III wygasła dynastia Przemyślidów. O koronę czeską zaczęło walczyć kilku pretendentów, ostatecznie w 1310 r. tron uzyskał Jan Luksemburski, syn cesarza Henryka VII. Tymczasem Łokietek jednoczył kraj, a w 1320 r. koronował się, co zakończyło okres rozbicia dzielnicowego w Polsce.
