Wykształcone elity wietnamskie zdawały sobie sprawę z potrzeby budowania niezależności ekonomicznej kraju przez rozwój przemysłu. Nie potrafiły jednak dotrzeć do mas społecznych. Tymczasem ugrupowania marksistowskie, zjednoczone na początku lat 30. w Komunistyczną Partię Indochin, stanowiły doskonale zorganizowaną grupę i skutecznie odwoływały się do warstwy chłopskiej, która stanowiła niemal 85 proc. społeczeństwa. Należy zaznaczyć, że ówczesny komunizm wietnamski miał charakter narodowy i był nastawiony na działalność niepodległościową, co zjednywało mu wielu zwolenników.
Współtwórcą i liderem ruchu był Nguyen Sinh Cung, który przeszedł do historii pod przybranym imieniem Ho Chi Minh, co w wolnym tłumaczeniu oznacza „Niosący światło wiedzy” bądź „Ten, który oświeca”. Był człowiekiem wykształconym, przez kilka lat mieszkał w Paryżu, odwiedził także Chiny, Indie, USA i Wielką Brytanię. Już w 1919 roku, będąc członkiem Francuskiej Partii Socjalistycznej, wystosował list do uczestników konferencji pokojowej w Wersalu, w którym domagał się przywrócenia wolności narodowi wietnamskiemu. Wkrótce stał się jednym z symboli wietnamskiego ruchu oporu przeciwko polityce kolonialnej Francji.Wybuch II wojny światowej przyniósł nowe nadzieje indochińskim ruchom narodowowyzwoleńczym. Klęska Francji w Europie w 1940 roku postawiła rząd kolonialny w trudnej sytuacji.
Nie mogąc liczyć na wsparcie metropolii, gubernator rządu Vichy ugiął się pod naciskiem Japonii. Do końca 1941 roku wojska japońskie na podstawie traktatu o „wspólnej obronie” Półwyspu Indochińskiego zajęły posiadłości francuskie.
Wykorzystując osłabienie władz kolonialnych, w marcu 1941 roku kilka wietnamskich grup niepodległościowych zjednoczyło się pod przewodnictwem Ho Chi Minha w Ligę na rzecz Niepodległości Wietnamu – Viet Minh. Wydano odezwę, w której wzywano naród do powstania zarówno przeciwko Francuzom, jak i Japończykom.
Na północy kraju powstały duże oddziały partyzanckie.
