Szczególnie istotne dla Afgańczyków były zapisy dotyczące swobodnego tranzytu towarów przez terytorium radzieckie, bowiem szlaki handlowe przez Pakistan były dla nich od lat zamknięte. Radzieccy, a także polscy inżynierowie rozpoczęli rozbudowę dróg i przebudowę mostów. Doradcy wojskowi szkolili i dozbrajali armię rządową. W 1964 roku wprowadzono nową konstytucję, w ramach której Afganistan stał się monarchią konstytucyjną. Jednak wyłoniony w wyborach powszechnych parlament sprzeciwił się radykalnym zmianom.Brak zdecydowania Zahira w polityce wewnętrznej doprowadził do wzrostu niezadowolenia zarówno kół reformatorskich, jak i konserwatywno-islamskich. W 1970 roku kraj nawiedziła tragiczna susza, co wywołało falę głodu. Zmarło kilkaset tysięcy ludzi. Grupa radykalnie nastawionych oficerów przygotowała zamach stanu. 17 lipca 1973 roku w Afganistanie proklamowano republikę, na której czele stanął wuj monarchy Muhammad Daud, zwany Czerwonym Księciem.
Przebywający w tym czasie we Włoszech król przyjął ze spokojem wiadomość o detronizacji. Miesiąc później oficjalnie abdykował i pozostał na emigracji w Europie. Słynący z zamiłowania do sztuki Zahir najwyraźniej odetchnął z ulgą, gdy zdjęto z jego barków ciężar rządzenia krnąbrnymi rodakami.
Wuj obalonego króla rozpoczął sukcesywne reformowanie kraju, ale nie zamierzał dzielić się władzą. Szybko stał się premierem, prezydentem, ministrem obrony narodowej i spraw zagranicznych w jednej osobie. Ściągnęło to na niego ogólną wrogość. Policja i służby specjalne kilkakrotnie udaremniły spiski i próby zamachów na jego życie.
