Niektórzy uważają, że tworząc jeden z najbardziej skutecznych ruchów oporu, korzystał on z doświadczeń Mao Zedonga i Che Guevary.Na początku 1980 roku Masud dysponował zaledwie tysiącem słabo uzbrojonych partyzantów. Do majowej ofensywy sowieckiej w 1984 roku stworzył dobrze zorganizowaną i uzbrojoną grupę bojową liczącą 5 tys. ludzi. Po rozszerzeniu wpływów poza dolinę jego armia wzrosła do 13 tys. mudżahedinów.
Składała się z rozmaitych jednostek. Najniższy poziom to Mahali – oddziały lokalne odpowiadające za obronę wiosek i ufortyfikowanych pozycji. Najlepsi ludzie z Mahali tworzyli tzw. Grup-i-Zarbatii (mobilne grupy bojowe trzymane w rezerwie do kontrataków i utrzymywania najważniejszych fortec górskich). Jednostki specjalne stanowiły Grup-i-Mutaharek; 30-osobowe świetnie wyposażone komanda działające w myśl zasady uderz i odskocz. Podejmowały one ataki nawet 100 km od baz, a ich członkowie niczym się nie różnili od zawodowych żołnierzy. Świetnie wyszkoleni, zdyscyplinowani, dobrze opłacani, nosili mundury z oznaczeniami afgańskiego ruchu oporu.
