Badacze południowoamerykańscy najczęściej przyjmują, że pierwszy postawił na nich stopę Estevao Gomez, szyper „San Antonio”, jednego ze statków wchodzących w skład ekspedycji Ferdynanda Magellana. Gomez wraz ze swą jednostką zdezerterował przed wejściem hiszpańskiej eskadry na Pacyfik. Używaną w Ameryce Południowej nazwę Malwiny zawdzięczamy zaś żeglarzom francuskim. W 1706 roku u wybrzeży wysp rzucił kotwicę statek z bretońskiego Saint Malo, którego załoga na cześć portu macierzystego nazwała je Les Iles Malouines, co przyjęło się w transkrypcji hiszpańskiej jako Islas Malvinas.
Do 1806 roku na Falklandach rezydował hiszpański gubernator i rozwijało się osadnictwo. Kiedy jednak po zajęciu Hiszpanii przez Napoleona przedstawiciele administracji powrócili na kontynent, wyspy zaczęły się wyludniać. Wykorzystali to amerykańscy wielorybnicy i łowcy fok, którzy założyli tam swoje bazy. Utworzone w 1816 roku po obaleniu władzy Hiszpanów Zjednoczone Prowincje La Platy, obejmujące dzisiejszą Argentynę, Urugwaj, Paragwaj i Boliwię, nie miały sił, aby sprawować efektywną kontrolę nad wyspami.
W 1833 roku Falklandy zajęli więc Brytyjczycy, a w 1851 roku przywilej prowadzenia działalności gospodarczej i monopol na utrzymanie komunikacji z wyspami otrzymała Kompania Falklandzka. W 1908 roku Brytyjczycy uregulowali status swych posiadłości na południowym Atlantyku, tworząc terytorium zależne złożone z Falklandów, Georgii Południowej, Sandwicha Południowego, Południowych Szetlandów, Południowych Orkadów i Ziemi Grahama na Antarktydzie.
Po drugiej wojnie światowej sprawa przynależności państwowej Falklandów stawała kilkakrotnie – z inicjatywy argentyńskiej – na forum ONZ. Zgromadzenie Ogólne wskazywało na konieczność pokojowego uregulowania sporu, podkreślając równocześnie, że ewentualne zmiany w statusie wysp nie mogą narażać na szwank interesów miejscowej ludności. Spór dyplomatyczny tlił się latami, ale obserwatorzy nie przypuszczali, że zamieni się w konfrontację zbrojną.
