Osoby dramatu
Urodził się 22 sierpnia 1934 roku w Trenton (New Jersey). Jego ojciec był szefem stanowej policji, ale po wybuchu II wojny światowej został zmobilizowany do wojska i w 1942 roku znalazł się w Teheranie, gdzie dołączyła do niego rodzina. Norman uczęszczał do Community High School w Teheranie, International School w Genewie oraz do Valley Forge Military Academy, którą ukończył w 1956 roku. Pełnił służbę w bazach wojskowych na terytorium Stanów Zjednoczonych i w Niemczech. W 1965 roku został wysłany jako doradca do Wietnamu Południowego, gdzie został ranny. W latach 70. ukończył US Army War College w Carlisle i awansował na generała brygady. Kolejne szczeble kariery to stanowiska szefa sztabu i dowódcy dywizji oraz udział w inwazji na Grenadę. W 1986 roku objął dowództwo I Korpusu, a dwa lata później stanął na czele dowództwa centralnego obejmującego Bliski Wschód i region Zatoki Perskiej. Dowodził siłami koalicyjnymi podczas pierwszej wojny w zatoce, po czym przeszedł do rezerwy. Obecnie, mimo ciężkiej choroby, udziela się jako analityk wojskowy. Jest „honorowym kapralem” francuskiej Legii Cudzoziemskiej – pierwszym Amerykaninem, którego Legia w taki sposób wyróżniła. Opublikował autobiografię wydaną w Polsce pod tytułem „Nie trzeba bohatera”.
Urodził się 29 kwietnia 1934 roku w rodzinie chirurga służącego w brytyjskiej Royal Navy. Jego ojciec zginął w 1941 roku na pokładzie krążownika „Fiji” zbombardowanego przez Luftwaffe w rejonie Krety. Uczęszczał do szkół Wellesley House, Broadstairs i Harrow. W 1952 roku zaciągnął się jako szeregowy do King’s Shropshire Light Infantry. Wkrótce awansował na porucznika i otrzymał przeniesienie do Durham Light Infantry. Pełnił służbę w Japonii, Korei i Egipcie. W 1956 roku znalazł się w elitarnym 22. Special Air Service (SAS) Regiment. Walczył na Malajach, w Omanie (gdzie zdobył Krzyż Wojskowy), a później na Borneo.
Ukończył Staff College. W latach 1984 – 1985 był komisarzem wojskowym na Falklandach, a później dowódcą wojsk stacjonujących w Walii. Podczas pierwszej wojny w zatoce dowodził siłami brytyjskimi i był zastępcą dowódcy wojsk sprzymierzonych. Odszedł z armii w 1992 roku. Autor 18 książek, w tym autobiografii i analizy wojny w zatoce.
Urodził się 28 kwietnia 1937 roku w al Audży, w rodzinie hodowcy owiec. W 1947 roku, po śmierci ojca, przeniósł się do Bagdadu. W 1956 roku wziął udział w nieudanym zamachu na króla Fajsala II, a rok później wstąpił do socjalistycznej partii Baas. W 1959 roku, po nieudanym zamachu na premiera Kassema, uciekł do Egiptu. W ojczyźnie został zaocznie skazany na śmierć. Po powrocie do Iraku w 1964 roku został uwięziony, ale trzy lata później zbiegł. W 1968 roku uczestniczył w zamachu stanu, po którym partia Baas przejęła władzę. W latach 1968 – 1979 był wiceprzewodniczącym Rady Dowództwa Rewolucji. W 1979 roku, po odsunięciu prezydenta al-Bakra, objął stanowisko przewodniczącego partii i prezydenta Iraku. Rządził metodami dyktatorskimi, posługując się terrorem. W kraju obowiązywał oficjalny kult jego osoby. W 1980 roku rozpętał wojnę z Iranem. W 1990 roku zajął zbrojnie Kuwejt, a odmówiwszy wycofania się, doprowadził do spektakularnej klęski armii irackiej w konfrontacji z koalicją kierowaną przez Stany Zjednoczone.
