Używali go zarówno łucznicy piesi (stanowili około połowy armii), jak też żołnierze na rydwanach. Na licznych reliefach i malowidłach przedstawiających faraonów w scenach bitewnych lub myśliwskich posługują się oni właśnie tą bronią. Używano dwóch typów; łuku prostego i kompozytowego. Ten pierwszy miał prastarą genezę, wykonywano go z jednego kawałka drewna, a jego zaletą był niski koszt wyprodukowania. Chcąc zapewnić jak największą siłę rażenia zwiększano jego wymiary, ale modyfikowano także łuczysko, starając się umieścić cięciwę jak najbliżej uchwytu; osiągnięto to, pochylając końce ramion w kierunku grzbietu, a uchwyt wyginając w stronę brzuśca. Łuk warstwowy, w którym połączono różne organiczne materiały o odmiennych właściwościach, zapewniał twardość i sprężystość zarazem (posługiwali się nim już Akadowie). Z kilku gatunków drewna sporządzano szkielet, zewnętrzną stronę pokrywano taśmami wykonanymi ze zwierzęcych ścięgien, natomiast stronę wewnętrzną dwoma częściami rogów, po jednej wzdłuż każdej wypukłości. Całość sklejano ze sobą, końce natomiast modelowano prosto, co miało zapewnić maksymalną sprężystość broni. Cięciwy wyrabiano z jelit i ścięgien.Gatunkiem drzewa, którego najczęściej używano w produkcji egipskich łuków, była akacja, strzały natomiast wykonywano również z trzciny. Jeden z najstarszych zachowanych łuków pochodzi z grobu Tutenchamona, jest to egzemplarz kompozytowy. Ów udoskonalony łuk, podobnie jak rydwan, upowszechnił się w Egipcie prawdopodobnie za sprawą Hyksosów. Inną ważną bronią miotającą był oszczep, używano także proc i bumerangów. Do walki wręcz służyły włócznia, topór, niekiedy prosty, krótki sztylet oraz brązowy miecz. Ten ostatni miał bardzo charakterystyczny kształt, w literaturze przedmiotu nazywany jest sierpowatym lub krzywym, Egipcjanie zaś zwali go chopesz, co nawiązywało do kształtu tylnej nogi zwierzęcia; broń taka pojawiła się już w Sumerze. Zbudowana była z jednego kawałka metalu, głownia z początku prosta przechodziła następnie w łukowaty kształt (stosunek prostej części do zakrzywionej bywał różny). Ostra była tylko strona zewnętrzna (jedynie krzywa część), grzbiet był zaś stosunkowo gruby. Wszystkie te zabiegi miały zwiększyć twardość i niezawodność broni, czego nie można było osiągnąć w brązowym mieczu o prostej głowni. Broń służyła zasadniczo do zadawania cięć.
