Łukasz Niesiołowski-Spano’, Historyk starożytności, pracuje w InstytucieHistorycznym UW, autor książki „Mityczne początki miejsc świętych w Starym Testamencie”
VIII i VII wiek p.n.e. na Bliskim Wschodzie przyniósł rozkwit państwa asyryjskiego rządzonego przez bezwzględnych władców. Jego strefa wpływów obejmowała Mezopotamię, Syrię, Anatolię, Palestynę. W okresie największej ekspansji Asyria podporządkowała sobie również odwiecznego wroga – Egipt.Jednak w połowie VII wieku ta potęga zaczęła słabnąć. Widocznym znakiem było zrzucenie hegemonii asyryjskiej przez władców Egiptu za panowania faraona Psammetyka I (664 – 610 p.n.e.). Zapewne już w 653 roku p.n.e. faraon odmówił płacenia Asyrii trybutu i usunął z Memfis asyryjski garnizon. Asyria nie była w stanie utrzymać zwierzchnictwa nad Nilem wobec niepokojów w Babilonii.
Ostatni z wielkich władców Asyrii Asurbanipal (668 – 627 p.n.e.) zmagał się z buntami Elamitów oraz plemion zamieszkujących południe państwa, zwłaszcza Chaldejczyków, którzy chcieli zawładnąć starym centrum administracyjnym Mezopotamii – Babilonem.
