Były to niewielkie (do 30 m długości), płytko zanurzone, zwrotne żaglowce o mocnej budowie, gładkim poszyciu i wyporności od 50 do 200 ton. Posiadały zwykle dwa lub trzy maszty. Na ożaglowanie składały się trzy trapezowate żagle poprzeczne umieszczane na dwóch przednich masztach i skośny tzw. łaciński żagiel na tylnym maszcie bądź wyłącznie żagle skośne. Karawele przepływały do 15 mil włoskich (22 km) na godzinę, zabierały załogę składającą się z 3060 ludzi. Uzbrajano je w kilka lub kilkanaście armat. Przestronne ładownie i uzbrojenie sprawiały, iż miały charakter na wpół kupiecki, na wpół wojenny.
Do wypraw morskich używano również skonstruowanych przez Arabów i zmodernizowanych przez Hiszpanów, dużo większych (do tysiąca ton wyporności) karak – trójmasztowych żaglowców z ożaglowaniem rejowym. Posiadały one wielopokładowe kasztele rufowe zaopatrzone w działa. Karawelami były „Nina” i „Pinta”. Obie miały po około 100 – 200 ton wyporności, długość 13 – 25 m i mogły zabrać do 30 ludzi załogi. Flagowy okręt wielkiego admirała karaka „Santa Maria” miała 200 ton wyporności. Ożaglowanie najpotężniejszego z trzech okrętów odkrywcy Nowego Świata stanowiły cztery żagle (w tym trzy prostokątne) rozmieszczone na trzech masztach: fok na fokmaszcie, grot i mały żagiel gniezdny na grotmaszcie oraz trójkątny żagiel łaciński – bezan na bezanmaszcie. Dodatkowo na bukszprycie znajdował się mały żagiel prostokątny.
