Znany nam dobrze Phileas Fogg wykorzystywał głównie siłę pary, a gdy jej brakło, musiał jechać na czym się dało, nawet na słoniu. Jednak jeszcze za jego żywota (choć informacji o sędziwym Phileasie Foggu próżno szukać u Verne’a) komunikacja parowa rozwinęła się niepomiernie, a Wielka Brytania opanowała niemal wszystkie najważniejsze punkty globu. Natomiast niezwykłe osiągnięcie Mr. Fogga – uzyskane, jak pamiętamy, tylko dzięki szczęśliwej manipulacji zegarem – wkrótce miało się stać niemal normalną, choć kosztowną, atrakcją turystyczną. Można to stwierdzić, przeglądając międzynarodowe rozkłady jazdy, które pod koniec XIX stulecia ukazywały się już systematycznie. Choć pojęcie „globalizacja” zostanie ukute dopiero po 100 z górą latach, przesłanki tego zjawiska już powstawały.
Wydany w roku 1903, a więc 30 lat po powieści Verne’a, pod auspicjami Kompanii Wschodnioindyjskiej i patronatem zmarłej królowej Wiktorii wykaz światowych tras turystycznych wśród pół setki szlaków oferował także podróż dookoła świata. Wydawca zaproponował kierunek zachodni, podając czas jazdy, środek transportu i dystanse w milach (angielskich lub morskich):
To dane orientacyjne, a trasa wyprawy mogła przecież ulec zmianie. Kto chciał bić rekordy (termin ten wówczas nie był znany), mógł łatwo pokonać Mr. Fogga. Tu wchodzimy jednak w świat nerwowego liczenia czasu, jaki przekazał nam Verne. „Możliwość podróży dokoła świata w sześćdziesiąt dni została udowodniona” – czytamy. Jeśli bowiem dopuścimy dziesięć dni na nieprzewidziane wypadki, to pięć dni wystarczy na oczekiwanie między odcinkami podróży, a 10 minut uważa się za wystarczający margines czasu dla przesiadki z pociągu rosyjskiego do niemieckiego, belgijskiego czy francuskiego i vice versa. „Obecnie pasażerowie w kierunku wschodnim tracą 22 godziny w Moskwie, całe dnie w Japonii i wiele godzin w Ameryce”. Najszybsze trasy to pięć dni i 12,5 godziny przez Atlantyk (zapewne z Liverpoolu do Nowego Jorku), cztery dni i 23,5 godziny z Montrealu do Vancouver, stamtąd do Jokohamy trzeba płynąć co najmniej dziesięć dni i 10,5 godziny. Na odcinek Irkuck – Moskwa (w przeciwnym kierunku jechał przebrany bohater Verne’a Michał Strogow; polski tytuł książki brzmi „Kurier carski”) trzeba osiem dni bez jednej godziny. Wreszcie z Moskwy do Londynu można się dostać wedle rozkładów jazdy w trzy dni bez 30 minut.
Londyn – Liverpool 5 godzin, kolej 200 mil
Liverpool – Nowy Jork 7 – 10 dni, statek 3000 mil
