Podboje Saladyna

W targanym wewnętrznymi walkami świecie islamskim potrafił stworzyć i utrzymać silne państwo rozciągające się od Pustyni Libijskiej aż po wody Tygrysu. Zadał też łacinnikom potężne ciosy, po których państwa krzyżowców już nigdy nie powróciły do dawnej świetności.

Jusuf Salah al-Din pochodził z kurdyjskiego klanu Ajjubidów wywodzącego się z Armenii. Dzięki lojalnej służbie na dworze Nur ad-Dina rodzina młodego Jusufa zdobyła wysoką pozycję. Ajjub, ojciec Saladyna, został namiestnikiem Damaszku, a jego brat Szirkuh otrzymał zdobytą na krzyżowcach Edessę. Wokół miast bracia posiadali liczne lenna. Wczesnym latom młodzieńczym Saladyna kronikarze nie poświęcają wiele uwagi. Wiadomo, że do 25. roku życia przebywał w Damaszku. Brytyjski historyk Stanley Lane-Poole twierdzi, że charakteryzowały go rozwaga i spokój, które odziedziczył po ojcu. Kurd słynął ze swojej religijności. Prowadził pracowite, wręcz ascetyczne życie. Za nic miał doczesne bogactwa. Pieniądze rozdawał, chętnie finansując przedsięwzięcia z zakresu sztuki i medycyny. Gdy zmarł w 1193 roku, w jego prywatnym skarbcu znaleziono tylko kilka monet, które nie wystarczyły na godny pochówek. Arabskie źródła przedstawiają go jako człowieka łagodnego, niezwykle oczytanego, miłośnika długich konwersacji, wolącego otaczać się ludźmi uczonymi niż nieokrzesanymi wojownikami.